Documentje ontbreekt...

Het is bijna standaard, bij alles wat we willen aanvragen ontbreekt er altijd wel een documentje. En als je dat documentje dan vervolgens ergens tevoorschijn weet te toveren en met vol vertrouwen een tweede poging waagt, dan blijkt er weer een ander documentje te ontbreken.

Vandaag was een werkdag. Geen dag als alle andere, want alle andere dagen zijn net zo uniek als deze dag. Er gebeurt altijd iets onverwachts en dingen plannen, dat heeft weinig zin. Even voor zevenen stapten we met zijn viertjes in de auto om Laartje naar school te brengen. Meestal zitten we met zn tweeen in de auto, maar vandaag dus niet. Vandaag zouden we even snel langs Knowledge Village rijden voor het afgeven van de irisscan en vingerafdrukken van Trees aan de overheid. Dat is helaas nodig voor het verkrijgen van een ID-kaart, die gezien wordt als de toekomstige pas die alles vervangt, waaronder ook het rijbewijs. Dus alles in een enkele pas, dat is wel zo handig. Zover zijn ze echter nog niet. We waren er redelijk snel klaar, om half negen kon ik alweer op weg naar kantoor, na Trees en Elliot gedropt te hebben bij de Mall voor wat boodschapjes. Voordat ik op kantoor aankwam was echter al lang duidelijk dat dit geen makkelijke dag ging worden. Ik had inmiddels om acht uur al een telefoontje van mijn collega gekregen. Hij had gesproken met de PRO (pie ar oo, dat is de man die alle visumpapieren voor je in orde kan maken) en hij zei dat er een probleem was met ons papierwerk om het werkvisum van de maid (omze toekomstige Indonesische hulp in de huishouding cq kinderoppas) in orde te maken. Mijn Ejari (je weet wel, dat duivelse document dat me ervan weerhield internet te krijgen) stond op naam van het bedrijf en niet op naam van mij. Logisch, want ons bedrijf is officieel huurder van ons huis. Dus was er een brief nodig om te verklaren dat mijn sponsor (werkgever dus) geen bezwaar maakte tegen het gebruiken van de Ejari voor mijn persoonlijke belangen. Met bedrijsstempel en handtekening van een bevoegd collega (mijn collega Bart dus). Alles in orde, stempel erop, nu de handtekening van Bart nog. Dus ik bellen waar hij blijft, blijkt hij die ochtend bij een klant te zitten. Gelukkig enigzins in de buurt, dus meteen in de auto gestapt (mijn laptop was nog niet eens opgestart of ik was al weer de deur uit) en een half uur later had ik zijn handtekening. Nu direct op weg naar het Immigrations kantoor, waar de Pie Ar OO en mijn collega op mij zaten te wachten. Verkeersdrukte was enorm, dus duurde zeker weer een half uur voor ik er was. Op de grote parkeerplaats aangekomen stond mijn Indiase collega alweer druk te zwaaien terwijl hij me telefonisch meedeelde dat ik mijn auto daar direct moest parkeren en naar Gate 4 moest rennen, waar de Pie-Ar-OO stond. De Pie-Ar-OO vertelde me daar dat er nog een klein probleempje was: Immigrations wilde ook weten dat Trees geen familie was van de maid, want ze kwamen tenslotte uit hetzelfde land en familie moet op een familievisum, niet op een werkvisum. Dus wij naar die man aan de balie, een bebaarde Arabier in een soort legergroen uniform: "Beste mijnheer, ik kan u garanderen dat ze geen familie is, we hebben haar via een maid agency gevonden". Zo makkelijk kwam ik er dus niet vanaf. Of ik even een brief wilde halen bij het Indonesisch consulaat om te bewijzen dat ze geen familie was. Geweldig. Nu dit weer. Enfin, de Pie-Ar-OO had het wel gezien en ging andere dingen doen. Ik dus met mijn collega meteen naar het Consulaat gereden. Bijzonder, poort van het Consulaat stond wagenwijd open, geen security, niks. Dus wij lopen door naar binnen, met een zak papieren bij me. "Selamat pagi Pak, mogen wij misschien een document waarop staat dat mijn vrouw en de maid geen familie zijn? Alstublieft?". Het antwoord was al te verwachten: er ontbrak een documentje om zoiets te kunnen regelen. Een geboorteakte van mijn vrouw of van de maid, ik mocht kiezen. Inmiddels was het een uur of elf. Dus ik bel Trees om te vragen of ze die geboorteakte had liggen en kon emailen. Nee, helaas, ligt in Nederland. Kan niet waar zijn. Drama. Vertrouwen was tot een nulpunt gedaald dat we hier ooit nog uit zouden komen. Bovendien hadden we al stevig geld neergeteld voor dit alles. Ik de maid agency bellen: "Hebben jullie misschien een geboorteakte van de maid?" -"Nee, sorry, die ligt in Indonesie". Okee. Dussss. Wat nu? Mijn collega voelde duidelijk met me mee en zei: "Kom, we gaan naar de maid agency, dan bespreken we het daar met ze". Misschien wel een goed idee, als laatste redmiddel. Half uurtje rijden weer en daar waren we. Lift omhoog, tweede verdieping, langs het aquarium linksaf (ik was er al twee keer geweest) en mevrouw Cici (spreek uit: Tsjitsji) smeken om hulp. Wat bleek? Ze had al een verzoek naar Indonesie gestuurd om de akte op te sturen naar haar. Na een kwartiertje thee gedronken te hebben daar, besloten we maar alvast richting het Consulaat te gaan. Ik keek op mijn horloge: twaalf uur. Dan maar eerst lunchen hier in de buurt. Na de lunch, ongeveer kwart voor een, gingen we weer op pad naar het Indonesisch consulaat. Telefoon. Trees. Ze bleek toch haar geboorteakte te heben gevonden en direct emailde ze het document naar het consulaat. Om half twee kwamen we daar aan. Hek dicht. Lunchpauze tot twee uur. Om drie uur hadden we een afspraak bij een klant gepland, werd dus heel krap allemaal. Papierwerk voor de klant lag echter nog op kantoor in Al Barsha, dus we besloten eerst maar richting kantoor te rijden waar mijn nog niet opgestarte laptop op mij wachtte. Tien over twee reden we weer weg, compleet met ingepakte laptop in de tas. Van werken kwam vandaag tenslotte toch niks. We reden de beroemde verkeersader Sheikh Zayed Road (SZR voor vrienden) op - helemaal vast, zes rijen dik stonden auto's stil tot zover onze ogen konden kijken. Ongeluk gebeurd natuurlijk, mooie timing. Dus wij direct weer de eerste exit gepakt en richting Jumeirah, waar we parallel aan het strand richting het Consulaat reden. Kwart voor drie kwamen we bij het Consulaat aan. De vriendelijke man van vanochtend zat er niet meer, maar wel een jongeman die ons direct te woord stond. Ik legde de situatie weer uit en hij bekeek de documenten en paspoorten argwanend, bijna afkeurend, zoals alleen een ambtenaar dat kan. "Sir?" Oh-oh. Wat gaat hij nou weer zeggen? "U heeft ook een trouwcertificaat nodig om aan te tonen dat u getrouwd bent. Heeft u dat? En ik heb ook kopieen nodig van ur paspoorten en visas". Stoom uit mijn oren. Weer ontbrak er een documentje. Dus ik wond me aardig op en vertelde dat zijn collega dat vanochtend anders mooi niet verteld had! "Kunt u mij echt niet helpen? Het visum van de maid verloopt op 8 november dus er is echt haast bij, anders moet ze terug naar Indonesie! Ik zag hem denken. "OK, kost 60 dirham, maandag is het klaar want vrijdag en zaterdag zijn weekend en zondag is een feestdag (Islamitisch nieuwjaar)". Dus ik zeg: "Kan het echt niet morgen? Ik heb geleerd bij mijn werkgever dat je niet corrupt mag zijn dus moet je het altijd zo vragen: "Is er geen fast track service?" Dat betekent dat je meer betaald maar dat het wel een service is en dus geen omkoping. Dat was er dus niet, maar eigenlijk kon het morgenmiddag ook wel opgehaald worden. Yes. Dat is stap 1. Inmiddels half vier, onze klant zou om vier uur vertrekken dus dat redden we toch niet meer. Afspraak dus maar verzet naar morgenochtend. Morgenmiddag dus maar richting het consulaat om twee uur en daarna meteen door naar Immigrations. Ik ben benieuwd of er weer een documentje ontbreekt...

Small steps

Vandaag hebben we internet thuis. Dat heeft wat bloed, zweet en tranen gekost. Dat ging als volgt. Er zijn twee internetaanbieders is de Emiraten: Du en Etisalat, allebei van de overheid. Maar in de ene wijk ligt een Du bekabeling en in de andere wijk een Etisalat bekabeling. Twee weken geleden ging ik dus naar een Du shop in de Mall of the Emirates. "Mijnheer, u heeft een Ejari nodig, anders kunnen we u niet helpen". Geen idee wat dat was. Bleek een soort registratie van je huis te zijn bij de overheid. Komt normaal van de eigenaar maar die zit in Irak ofzo dus vergeet t maar. Moesten we natuurlijk weer zelf achteraan. Dus op internet zoeken hoe je dat kan verkrijgen. Om je Ejari te verkrijgen moet je naar een typing center en daarvoor moet je je borgpapiertje van het water- en elektriciteitsbedrijf meebrengen. Die had ik dus ook niet. Dat moest van de makelaar afkomen, want die had online betaald nadat ik hem cash gaf. Duurde dus weer dagenlang voor we dat hadden. Toen we het eindelijk kregen, bleek er weer ergens een registratieprobleempje te zijn, waardoor het weer niet lukte. Vertraging: nog twee dagen. Uiteindelijk had ik het en om een uur of vijf ging ik met goede moed lopend naar de mall vanaf ons kantoor. Du had me inmiddels verteld dat waar wij wonen Etisalat bekabeling ligt, dus ik naar Etisalat. Na een tijdje in de rij te hebben gestaan, vertelde de vriendelijke behoofdddoekte vrouw dat er bij ons alleen Du beschikbaar was in de wijk. Lekker dan. Ik weer naar Du, verdieping omhoog dus in de mall. Nummertje getrokken, 19 wachtenden voor me. Ping. Uiteindelijk aan de beurt. "Goedenavond mijnheer, heeft u document A? En B? En C? En kopie paspoort? Ejari? Letter of no objection van uw sponsor?" Ja hoor, alles heb ik, kijk maar, ik kom net van Etisalat. "Oh, maar op uw Letter of no objection staat Etisalat en dat kunnen wij niet accepteren". Sjips. Ik weer terug naar kantoor, uur of kwart voor zes. Brief aangepast, laten tekenen door gemachtigde collega en weer terug. Nummertje getrokken, nog 15 wachtenden, valt mee. "Kijk mijnheer, er staat nu Du boven. Zo goed?". Gast kijkt bedenkelijk. "Mijnheer?" -"Ja, WAT gast? WAT?" Althans, zoiets zei ik in mijn hoofd. "Uw naam staat niet in de brief, alleen uw adres. Dit kunnen we niet accepteren. Er staat ook geen bedrijfsstempel op de brief. "Man, dat meen je niet! Waarom vertellen jullie me dat niet meteen dan, ik was hier net toch met dezelfde brief bij je collega??" De klanten kijken naar me. "Ja, sorry maar mijn collega heeft alleen dat Etisalat in het briefhoofd gespot en niet op de rest gelet, maar als u straks terug kan komen dan verzeker ik u dat u niet in de rij hoeft te staan. Kon meteen naar mij toe, dan help ik u direct. Enfin, ik weer op pad, stoom uit de oren en weer naar kantoor, collega wachtte nog op mij gelukkig. Brief aanpassen was geen probleem, maar de company stamp zat in een dichte la en de sleutel had een collega, die al naar huis was. Sjips. Zeven uur geweest. Honger. Maar ik ging terug naar kantoor. Brief aangepast, maar nu de stempel. Hoe doen we dit? La openbreken? Nee, geen goed idee. Collega had gelukkig nog een Technische Dienst stempel liggen. Dat keuren ze natuurlijk nooit goed. Stond wel de naam van het bedrijf op. Dan maar Technische Dienst afplakken met een stukje tape. Stempelkussen? Ai. Hebben we niet. Magic marker dan. Half acht inmiddels, pikdonker, leeg kantoor. Staan twee mannen te knutselen met een stempeltje. Dus met de markeerstift de stempel ingekleurd en direct op de brief gedrukt, zag er wat vreemd uit, vanwege die tape die we erop hadden gedaan om de tekst deels af te plakken, maar OK. Ik weer terug naar Du. Straat oversteken, mall in, roltrap, lopen lopen lopen en ja hoor, meteen zonder nummertje naar de balie. Duurde even.voor de registratie, maar om half negen kon ik huiswaarts. Komende zondag komen ze langs om internet en huistelefoon aan te sluiten. En toen hadden we dus eindelijk internet. Een kleine stap vooruit weer, maar het voelt als een giant leap, in de woorden van een beroemde ruimtevaarder.

Challenge

Na vijf weken Dubai is het duidelijk dat we flink getest worden. Tegenslagen ondervind je dagelijks, maar je komt er uiteindelijk wel doorheen, al krijg je er wel wat grijze haren van. Inmiddels ben ik al vier keer naar de bank geweest (Emirates NBD) om een rekening te openen. Elke keer moet je een nummertje trekken en zit je dertig tot zestig minuten te wachten op je beurt. En vier keer voor niks zitten wachten. Een keer had ik geen duidelijk bewijs mee hoeveel salaris er in Dubai gestort zou worden, een keer had ik per ongeluk Laras' schoolrapport mee in plaats van mijn salary certificate (dom, dom, ik weet t), de derde keer had ik de formulieren met blauwe inkt ingevuld en dat had met zwarte inkt moeten zijn. En vandaag was het,excuus dat mijn vrouw erbij moest zijn, want het was een gezamenlijke rekening. Internet hebben we ook nog altijd niet, want we wachten nog op een papiertje - je sponsor moet namelijk schriftelijk aangeven dat hij geen bezwaar maakt tegen het openen van een internet abbo. Met stempel van de zaak uiteraard en handtekening van iemand met Power of Attorney. De auto is ook vertraagd, want de betaling vanaf ons regiohoofdkantoor in Saudi vereist handtekeningen van twee aandeelhouders en die zitten meestal in Europa voor zaken. En water? Daar kwam vandaag een onderhoudsmannetje voor. Sinds hij geweest is komt er dus echt geen druppel meer uit de kraan. En bedankt. Ik heb net in de tuin staan douchen. 's Avonds is dat niet zo'n ramp maar als in zes uur 's ochtends je dochter moet opstaan om naar school te gaan, tanden poetsen, plassen, wassen, etc etc, dan komt dat niet van pas. Morgen komt hij weer, die onderhoudsman. Ik wil erbij zijn, want ik vertrouw er niets van. En dan een busabbo, dat kan je online regelen, lekker simpel. Alleen wel even je ID card nummer invullen en die hebben we dus nog niet, dus kun je niet met de bus. Metro kan wel. Maar die rijdt hier niet. Enfin, morgen weer een dag, hopelijk met wat beter nieuws. Insha'allah.

Camping

Zo ziet de woonkamer eruit. Maandag zijn we officieel verhuisd van ons appartementje naar onze villa. Best leuk om er eindelijk in te trekken, maar het voelt een beetje als kamperen. Op zondag was er zelfs nog geen stroom en geen water. Op maandag was er eindelijk stroom en dus airco! Op dinsdag was er echter nog steeds geen water wegens probleempje met de waterpomp. De druk viel steeds weg en dus konden we niet douchen. Niet zo prettig met nog altijd 36 graden C in oktober. Gisteren een collega over laten komen en zijn vader had jarenlange ervaring met waterpompen dus die belden we maar even. Wat bleek? Hij moest ontlucht worden en bijgevuld. Na dit tien keer gedaan te hebben wordt het wel beter maar nog steeds zit er erg veel lucht in de leidingen. Internet en televisie hebben we ook nog niet. Bankstel ontbreekt ook nog en natuurlijk de eettafel. Die komen volgende week woensdag. Internet kan nog wel even duren want eerst moet ik een papiertje van de makelaar krijgen (ejari), anders kan ik geen aansluiting krijgen. En de auto? Die krijg ik hopelijk zondag of maandag, als ik hem heb laten registreren. Dan kan eindelijk die Mitsubishi Lancer eens terug, dat is net een colablikje met wielen. Niet veilig om daarmee in Dubai te rijden. Maar alles komt wel goed hier, insha'allah.
<br></br>
This is what our living room looks like. On Monday, we officially moved into our villa. It's quite nice to move, but it feels a bit like going camping. On Sunday we didn't even have electricity yet and thus no sitco! On Tuesday, we still didn't have running water due to a problem with the water pump. The pressure was gone, meaning we couldn't even take showers. Not nice when it's still 36 degrees C. Yesterday we had a visit from one of my colleagues whose father has years of experience with water pumps. He advised that the problem was probably too much air in the system, which needed to replaced with water. It's getting there now, after ten times of opening the water pump motor to release the air. Internet and tv we don't have either. This should take a bit longer as I still need to obtain a piece of paper from the agent and God only knows how long that's going to take. Our couch and our dining table should come Wednesday next week. And I hope to have the car on Sunday or Monday. Then I can finally return the Mitsubishi Lancer, which is like a coke can with wheels, not very safe. But in the end, all will be well, insha'allah.

Verhuizing / Move

Maandag is de grote dag. Dan gaan we verhuizen. Eigenlijk zijn we al beetje bij beetje aan het verhuizen, maar maandag gaan we echt uit het appartement. Water en stroom zijn nog steeds niet werkend, dus zo zonder airco is het nog altijd zwaar afzien, ook al loop je er alleen maar rond zonder hard te werken. Het is ook nog heel vies stoffig in huis, maar morgen komt de schoonmaker. Die hebben we gewoon ontmoet omdat hij toevallig langsliep. Hij werkte al zeven jaar voor de mensen in de wijk en doet allerlei klusjes. Heel aardige man, hij hielp ons meteen toen we de deur niet op slot kregen. Daarna kwam er een man langs die onze tuin wilde aanleggen. Daar wachten we nog maar even mee. De afgelopen week hebben we erg veel gekocht: een nieuwe ijskast, wasmachine, oven/kookplaat, magnetron, tv, bankstel (3+2), salontafel, bijzettafeltjes en een eettafel. Bij het witgoed kregen we gratis een stofzuiger en DVD/Blu-ray speler kado. Als je hier veel dingen tegelijk koopt, krijg je standaard dingen kado. Zouden ze overal moeten doen. Onderhandelen kan ook overal, hoewel het tijdens deze feestdagen (Eid) meestal al kortingsprijzen zijn en er dus minder te onderhandelen valt dan normaal. Hoewel, op sommige banken geven ze nog steeds zomaar 15% korting als je vraagt hoeveel korting ze kunnen geven. Bizar, maar áltijd vragen dus. Alles voor in huis is vele malen goedkoper dan in Nederland. Volgende stap: een kindermeisje zoeken, een bankrekening openen, de medische test van moeder-de-vrouw regelen en de autobetaling afhandelen en ophalen. Oh ja, kleinigheid nog: een televisieaansluiting regelen en internet. Internet schijnt vijf weken te duren. Televisie dus ook, maar satelliet tv is direct geinstalleerd, als je de juiste mensen kent. Maar daar maken we ons nog geen zorgen om :-)



Monday is the big day. The day we move. Though we have been moving stuff to our new villa bit by bit, we are really leaving the apartment on Monday. As we didn´t yet get our water and electricity connected, it is quite a challenge to be inside the house, even when sitting still. It is also quite dusty and dirty in the house, but tomorrow morning we will have a cleaning guy over. We met him in the street in front of our house. He has been doing chores in the area for seven years, so he knows the houses inside and out. He helped us immediately when we couldn't get the door locked. Then there was another guy, he was offering landscaping. Landscaping can wait. We bought quite a lot in the past week: a fridge, an oven/stove, a washing machine, a tv, a microwave, a sofa (3+2), a coffee table, two side tables and a dining table. And the electronics shop rewarded us with a vacuum cleaner and a DVD/Blu-ray player! If you buy many things atg once here, you can get good deals out of it. Sometimes discounts, sometimes free gifts - they should do that everywhere! Negotiating is allowed almost in any kind of shop, though during holidays such as Eid, prices are already discounted which leaves less room for bargaining. On some couches however, you still get 15% discount - all you have to do is ask for a discount. Pretty bizarre. Anything you need for in and around the house is cheaper here, compared to the Netherlands. Next steps: getting a nanny, a bank account, getting mummy's medical test done and finalising the car payment. Oh, and getting our tv and internet connected. TV is expensive and has a very limited number of interesting international channels. So the obvious solution here would be satellite tv. If you know people who know people, then it can be installed at a very good price and will offer you al your desired channels. Internet can take five weeks, we were told. But we are going to worry about that just yet :-)

School! (Part 2)

Daar zit je dan. Eindelijk mag je naar school. Kostuums gekocht, sportkleding, badpak, badmuts, zwarte schoenen, zwarte sokken, documentenmap, alles met de naam van de school erop. Om zes uur moest ik opstaan en ik lag nog zo lekker te slapen! Maar ik was wel heel blij want eindelijk kon ik nu nieuwe vriendjes en vriendinnetjes ontmoeten. Om half acht worden we op het binnenplaatsje verwacht bij de verzamelplek van mijn klas: The Roses. Langzaamaan kwamen er steeds meer kinderen bij, vooral veel meisjes maar ook een paar jongens. In het begin was ik wat verlegen, maar later niet meer. Engels spreken kan ik ook al erg goed. En als ze het niet snappen dan is dat hun probleem want ik spreek Engels! De juf is heel erg lief, ze komt uit de USA. USA, dat is net als van dat liedje van Keet wat we in Nederland altijd luisterden in de auto. In de klas hadden ze een poppenhuis en daar ging ik meteen mee spelen. Ook mochten we een huis bouwen van kartonnen dozen, dat was heel erg leuk. De juf zei dat ik het heel goed had gedaan en dat ik goed kon praten al. Er is ook een meisje dat heel erg lijkt op mijn beste vriendinnetje op het Koraal, ze heeft net zulk haar. Ze is heel lief en komt uit Kroatië. Morgen mag ik weer naar school en dan gaan we sporten. Daar heb ik heel veel zin in maar ik denk wel dat ik heel erg ga zweten, want het is buiten heel warm. Als het goed is mag ik na de Eid-vakantie ook met de schoolbus, want dan wonen we al in ons nieuwe huis. Hopelijk heeft papa dan ook eindelijk zijn nieuwe auto. Het begint echt leuk te worden hier, maar je moet overal wel even op wachten.



There I am. Finally I was allowed to go to school. We bought the costumes, sports clothing, swimwear, black shoes, black socks, a document folder, everything comes with the school's name and emblem. I had to get up at six this morning, but I was still sleeping. But I didn't mind, because I had been so much looking forward to going to school. Time to make some new friends! We are supposed to wait on the square where our class gathers: The Roses. More and more kids arrived, some boys, but mostly girls. At first I was a bit shy, but after that I was OK. My English is pretty good. And if they don't understand, then it's their fault because I speak English! The teacher is really nice. She is from the USA. Like the song that we always used to play in the car back home: In the USA. In the class room there was a doll house which was fun. We also built houses from cardboard boxes, I really enjoyed myself. The teacher said I did very well and that I talked a lot already. I also met this girl that looks just like my best friend in school in the Netherlands, with the same hair style. She's really sweet and she's from Croatia. Tomorrow I am going to school again and we are going to do sports. I am really looking forward but I think I will be sweating a lot because it is very warm. And after Eid holiday, I will take the school bus like many other kids! But first, we have to move into our new house. Hopefully daddy will have his new car then as well. It's really starting to be fun here, but all things do take a while. They sure do.