Small steps

Vandaag hebben we internet thuis. Dat heeft wat bloed, zweet en tranen gekost. Dat ging als volgt. Er zijn twee internetaanbieders is de Emiraten: Du en Etisalat, allebei van de overheid. Maar in de ene wijk ligt een Du bekabeling en in de andere wijk een Etisalat bekabeling. Twee weken geleden ging ik dus naar een Du shop in de Mall of the Emirates. "Mijnheer, u heeft een Ejari nodig, anders kunnen we u niet helpen". Geen idee wat dat was. Bleek een soort registratie van je huis te zijn bij de overheid. Komt normaal van de eigenaar maar die zit in Irak ofzo dus vergeet t maar. Moesten we natuurlijk weer zelf achteraan. Dus op internet zoeken hoe je dat kan verkrijgen. Om je Ejari te verkrijgen moet je naar een typing center en daarvoor moet je je borgpapiertje van het water- en elektriciteitsbedrijf meebrengen. Die had ik dus ook niet. Dat moest van de makelaar afkomen, want die had online betaald nadat ik hem cash gaf. Duurde dus weer dagenlang voor we dat hadden. Toen we het eindelijk kregen, bleek er weer ergens een registratieprobleempje te zijn, waardoor het weer niet lukte. Vertraging: nog twee dagen. Uiteindelijk had ik het en om een uur of vijf ging ik met goede moed lopend naar de mall vanaf ons kantoor. Du had me inmiddels verteld dat waar wij wonen Etisalat bekabeling ligt, dus ik naar Etisalat. Na een tijdje in de rij te hebben gestaan, vertelde de vriendelijke behoofdddoekte vrouw dat er bij ons alleen Du beschikbaar was in de wijk. Lekker dan. Ik weer naar Du, verdieping omhoog dus in de mall. Nummertje getrokken, 19 wachtenden voor me. Ping. Uiteindelijk aan de beurt. "Goedenavond mijnheer, heeft u document A? En B? En C? En kopie paspoort? Ejari? Letter of no objection van uw sponsor?" Ja hoor, alles heb ik, kijk maar, ik kom net van Etisalat. "Oh, maar op uw Letter of no objection staat Etisalat en dat kunnen wij niet accepteren". Sjips. Ik weer terug naar kantoor, uur of kwart voor zes. Brief aangepast, laten tekenen door gemachtigde collega en weer terug. Nummertje getrokken, nog 15 wachtenden, valt mee. "Kijk mijnheer, er staat nu Du boven. Zo goed?". Gast kijkt bedenkelijk. "Mijnheer?" -"Ja, WAT gast? WAT?" Althans, zoiets zei ik in mijn hoofd. "Uw naam staat niet in de brief, alleen uw adres. Dit kunnen we niet accepteren. Er staat ook geen bedrijfsstempel op de brief. "Man, dat meen je niet! Waarom vertellen jullie me dat niet meteen dan, ik was hier net toch met dezelfde brief bij je collega??" De klanten kijken naar me. "Ja, sorry maar mijn collega heeft alleen dat Etisalat in het briefhoofd gespot en niet op de rest gelet, maar als u straks terug kan komen dan verzeker ik u dat u niet in de rij hoeft te staan. Kon meteen naar mij toe, dan help ik u direct. Enfin, ik weer op pad, stoom uit de oren en weer naar kantoor, collega wachtte nog op mij gelukkig. Brief aanpassen was geen probleem, maar de company stamp zat in een dichte la en de sleutel had een collega, die al naar huis was. Sjips. Zeven uur geweest. Honger. Maar ik ging terug naar kantoor. Brief aangepast, maar nu de stempel. Hoe doen we dit? La openbreken? Nee, geen goed idee. Collega had gelukkig nog een Technische Dienst stempel liggen. Dat keuren ze natuurlijk nooit goed. Stond wel de naam van het bedrijf op. Dan maar Technische Dienst afplakken met een stukje tape. Stempelkussen? Ai. Hebben we niet. Magic marker dan. Half acht inmiddels, pikdonker, leeg kantoor. Staan twee mannen te knutselen met een stempeltje. Dus met de markeerstift de stempel ingekleurd en direct op de brief gedrukt, zag er wat vreemd uit, vanwege die tape die we erop hadden gedaan om de tekst deels af te plakken, maar OK. Ik weer terug naar Du. Straat oversteken, mall in, roltrap, lopen lopen lopen en ja hoor, meteen zonder nummertje naar de balie. Duurde even.voor de registratie, maar om half negen kon ik huiswaarts. Komende zondag komen ze langs om internet en huistelefoon aan te sluiten. En toen hadden we dus eindelijk internet. Een kleine stap vooruit weer, maar het voelt als een giant leap, in de woorden van een beroemde ruimtevaarder.