Documentje ontbreekt...

Het is bijna standaard, bij alles wat we willen aanvragen ontbreekt er altijd wel een documentje. En als je dat documentje dan vervolgens ergens tevoorschijn weet te toveren en met vol vertrouwen een tweede poging waagt, dan blijkt er weer een ander documentje te ontbreken.

Vandaag was een werkdag. Geen dag als alle andere, want alle andere dagen zijn net zo uniek als deze dag. Er gebeurt altijd iets onverwachts en dingen plannen, dat heeft weinig zin. Even voor zevenen stapten we met zijn viertjes in de auto om Laartje naar school te brengen. Meestal zitten we met zn tweeen in de auto, maar vandaag dus niet. Vandaag zouden we even snel langs Knowledge Village rijden voor het afgeven van de irisscan en vingerafdrukken van Trees aan de overheid. Dat is helaas nodig voor het verkrijgen van een ID-kaart, die gezien wordt als de toekomstige pas die alles vervangt, waaronder ook het rijbewijs. Dus alles in een enkele pas, dat is wel zo handig. Zover zijn ze echter nog niet. We waren er redelijk snel klaar, om half negen kon ik alweer op weg naar kantoor, na Trees en Elliot gedropt te hebben bij de Mall voor wat boodschapjes. Voordat ik op kantoor aankwam was echter al lang duidelijk dat dit geen makkelijke dag ging worden. Ik had inmiddels om acht uur al een telefoontje van mijn collega gekregen. Hij had gesproken met de PRO (pie ar oo, dat is de man die alle visumpapieren voor je in orde kan maken) en hij zei dat er een probleem was met ons papierwerk om het werkvisum van de maid (omze toekomstige Indonesische hulp in de huishouding cq kinderoppas) in orde te maken. Mijn Ejari (je weet wel, dat duivelse document dat me ervan weerhield internet te krijgen) stond op naam van het bedrijf en niet op naam van mij. Logisch, want ons bedrijf is officieel huurder van ons huis. Dus was er een brief nodig om te verklaren dat mijn sponsor (werkgever dus) geen bezwaar maakte tegen het gebruiken van de Ejari voor mijn persoonlijke belangen. Met bedrijsstempel en handtekening van een bevoegd collega (mijn collega Bart dus). Alles in orde, stempel erop, nu de handtekening van Bart nog. Dus ik bellen waar hij blijft, blijkt hij die ochtend bij een klant te zitten. Gelukkig enigzins in de buurt, dus meteen in de auto gestapt (mijn laptop was nog niet eens opgestart of ik was al weer de deur uit) en een half uur later had ik zijn handtekening. Nu direct op weg naar het Immigrations kantoor, waar de Pie Ar OO en mijn collega op mij zaten te wachten. Verkeersdrukte was enorm, dus duurde zeker weer een half uur voor ik er was. Op de grote parkeerplaats aangekomen stond mijn Indiase collega alweer druk te zwaaien terwijl hij me telefonisch meedeelde dat ik mijn auto daar direct moest parkeren en naar Gate 4 moest rennen, waar de Pie-Ar-OO stond. De Pie-Ar-OO vertelde me daar dat er nog een klein probleempje was: Immigrations wilde ook weten dat Trees geen familie was van de maid, want ze kwamen tenslotte uit hetzelfde land en familie moet op een familievisum, niet op een werkvisum. Dus wij naar die man aan de balie, een bebaarde Arabier in een soort legergroen uniform: "Beste mijnheer, ik kan u garanderen dat ze geen familie is, we hebben haar via een maid agency gevonden". Zo makkelijk kwam ik er dus niet vanaf. Of ik even een brief wilde halen bij het Indonesisch consulaat om te bewijzen dat ze geen familie was. Geweldig. Nu dit weer. Enfin, de Pie-Ar-OO had het wel gezien en ging andere dingen doen. Ik dus met mijn collega meteen naar het Consulaat gereden. Bijzonder, poort van het Consulaat stond wagenwijd open, geen security, niks. Dus wij lopen door naar binnen, met een zak papieren bij me. "Selamat pagi Pak, mogen wij misschien een document waarop staat dat mijn vrouw en de maid geen familie zijn? Alstublieft?". Het antwoord was al te verwachten: er ontbrak een documentje om zoiets te kunnen regelen. Een geboorteakte van mijn vrouw of van de maid, ik mocht kiezen. Inmiddels was het een uur of elf. Dus ik bel Trees om te vragen of ze die geboorteakte had liggen en kon emailen. Nee, helaas, ligt in Nederland. Kan niet waar zijn. Drama. Vertrouwen was tot een nulpunt gedaald dat we hier ooit nog uit zouden komen. Bovendien hadden we al stevig geld neergeteld voor dit alles. Ik de maid agency bellen: "Hebben jullie misschien een geboorteakte van de maid?" -"Nee, sorry, die ligt in Indonesie". Okee. Dussss. Wat nu? Mijn collega voelde duidelijk met me mee en zei: "Kom, we gaan naar de maid agency, dan bespreken we het daar met ze". Misschien wel een goed idee, als laatste redmiddel. Half uurtje rijden weer en daar waren we. Lift omhoog, tweede verdieping, langs het aquarium linksaf (ik was er al twee keer geweest) en mevrouw Cici (spreek uit: Tsjitsji) smeken om hulp. Wat bleek? Ze had al een verzoek naar Indonesie gestuurd om de akte op te sturen naar haar. Na een kwartiertje thee gedronken te hebben daar, besloten we maar alvast richting het Consulaat te gaan. Ik keek op mijn horloge: twaalf uur. Dan maar eerst lunchen hier in de buurt. Na de lunch, ongeveer kwart voor een, gingen we weer op pad naar het Indonesisch consulaat. Telefoon. Trees. Ze bleek toch haar geboorteakte te heben gevonden en direct emailde ze het document naar het consulaat. Om half twee kwamen we daar aan. Hek dicht. Lunchpauze tot twee uur. Om drie uur hadden we een afspraak bij een klant gepland, werd dus heel krap allemaal. Papierwerk voor de klant lag echter nog op kantoor in Al Barsha, dus we besloten eerst maar richting kantoor te rijden waar mijn nog niet opgestarte laptop op mij wachtte. Tien over twee reden we weer weg, compleet met ingepakte laptop in de tas. Van werken kwam vandaag tenslotte toch niks. We reden de beroemde verkeersader Sheikh Zayed Road (SZR voor vrienden) op - helemaal vast, zes rijen dik stonden auto's stil tot zover onze ogen konden kijken. Ongeluk gebeurd natuurlijk, mooie timing. Dus wij direct weer de eerste exit gepakt en richting Jumeirah, waar we parallel aan het strand richting het Consulaat reden. Kwart voor drie kwamen we bij het Consulaat aan. De vriendelijke man van vanochtend zat er niet meer, maar wel een jongeman die ons direct te woord stond. Ik legde de situatie weer uit en hij bekeek de documenten en paspoorten argwanend, bijna afkeurend, zoals alleen een ambtenaar dat kan. "Sir?" Oh-oh. Wat gaat hij nou weer zeggen? "U heeft ook een trouwcertificaat nodig om aan te tonen dat u getrouwd bent. Heeft u dat? En ik heb ook kopieen nodig van ur paspoorten en visas". Stoom uit mijn oren. Weer ontbrak er een documentje. Dus ik wond me aardig op en vertelde dat zijn collega dat vanochtend anders mooi niet verteld had! "Kunt u mij echt niet helpen? Het visum van de maid verloopt op 8 november dus er is echt haast bij, anders moet ze terug naar Indonesie! Ik zag hem denken. "OK, kost 60 dirham, maandag is het klaar want vrijdag en zaterdag zijn weekend en zondag is een feestdag (Islamitisch nieuwjaar)". Dus ik zeg: "Kan het echt niet morgen? Ik heb geleerd bij mijn werkgever dat je niet corrupt mag zijn dus moet je het altijd zo vragen: "Is er geen fast track service?" Dat betekent dat je meer betaald maar dat het wel een service is en dus geen omkoping. Dat was er dus niet, maar eigenlijk kon het morgenmiddag ook wel opgehaald worden. Yes. Dat is stap 1. Inmiddels half vier, onze klant zou om vier uur vertrekken dus dat redden we toch niet meer. Afspraak dus maar verzet naar morgenochtend. Morgenmiddag dus maar richting het consulaat om twee uur en daarna meteen door naar Immigrations. Ik ben benieuwd of er weer een documentje ontbreekt...