Date

Vanavond hadden we een date. Zo voelde het tenminste. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat vrouwlief en ondergetekende samen een avondje weggingen zonder kinderen erbij. Kijk, en dat is nou waarom we een maid nodig hadden. Lijkt misschien niet zo belangrijk, maar zelfs het supermarktshoppen kan aardig op de zenuwen gaan werken als er twee jengelende kinderen aan je arm lopen te trekken. Niet dat ze dat altijd doen, maar de kans dat er een van de twee geen zin heeft om boodschappen te doen is wel heel groot. Elliot is dan ook nog in de terrible TWO-fase. Dat gaat ongeveer zo. Mama heeft tas. In tas zit koekje. Elliot wil koekje. Nu. NU. Mama zegt nee. Elliot gaat op zijn buik liggen op de vloer van de supermarkt en schreeuwt de hele winkel bij elkaar. Ondertussen ziet Laras overal prinsessenshampoo, prinsessentandenborstels en speelgoed dat ze allemaal echt heel hard nodig heeft. Vindt ze zelf. Als papa of mama nee zegt dan volgt daar geheid een waarom niet op. Maar meestal zijn ze lief hoor. Als je doet wat ze willen.

Om half acht lagen ze in bed, netjes nog even een verhaaltje voorlezen voor allebei en licht uit. Papa en mama waren klaar voor een uitstapje. Niets bijzonders hoor, gewoon wat noodzakelijke dingen kopen in de Mall of the Emirates, maar het voelde bijna als een schoolreisje voor ons. Allereerst kochten we wat spulletjes voor in huis. Dingen om het een beetje op te leuken. We zijn nu in het stadium aanbeland dat de meeste noodzakelijke dingen aanwezig zijn. In stadium twee ga je zoeken naar dingen om je huis een thuis te maken. Daar zijn we nu dus. Leuk hoor, om eindelijk weer eens wat dingen te kopen die door de meeste mannen als volkomen nutteloos gezien zullen worden: een zeepdispensertje, tandenborstelhouder in dezelfde layout, een keukentrapje (ik kan tenslotte toch overal wel bij) en zo nog wat snuisterijtjes. Ook vonden we een SIM-kaart voor de maid, zodat ze ons ook kan bereiken als er iets aan de hand is en we er niet zijn. Een telefoontje schijnt e al te hebben, maar nog geen SIM-kaart. Nu dus wel. Vandaag mocht ze mijn telefoon even gebruiken om naar huis te bellen. Ze had haar man en dochter al anderhalve maand niet meer gesproken. Het leven van een maid gaat niet over rozen. Toen ze bij haar vorige baas kwam werken, mocht ze op dag 1 niet eens haar spullen uitpakken, ze moest meteen aan het werk. Ze aten rond middernacht en om een uur of twee kon ze eindelijk naar bed, om vervolgens weer voor het eerste gebed op te staan. Dus wellicht drie uurtjes slaap per nacht. Bij ons gaat het anders. Wij proberen haar regelmatig even af te remmen, anders zit ze geen moment stil. Als de kids 's middags slapen en wij ook op bed gaan liggen, zeggen we meestal tegen haar ook dat het tijd is om te gaan rusten. Meestal gaat ze dan naar haar kamer om te gaan strijken. Rusten doet ze bijna niet. Ook moeten we haar dwingen om genoeg te eten, want anders eet ze heel weinig. Uit alles blijkt dat ze zich nog moeilijk kan aanpassen. Haar vorige werkgever heeft een aardige indruk op haar achtergelaten merken we. Ook wij moeten ons nog even aanpassen. Ze heeft de neiging om alles te doen, terwijl er sommige dingen zijn die we liever zelf doen, zoals het bad- en bedritueel van de kinderen 's avonds. Dat is iets tussen papa, mama en de kinderen. Dus we hebben haar verteld dat ze niet hoefde te helpen. Als we er niet zijn, dan is het anders natuurlijk. Maar het is de dagafsluiting en dan is het juist leuk om even de kids in bad en in bed te doen. Een van de rituelen is dat deze gekke papa de kinderen altijd in een groot badlaken oprolt als ze uit bad komen, als asperges in een lapje schouderham. Om ze dan vervolgens heel snel uit te rollen op ons bed. Het gevoel van drie keer volledig om hun as draaien vinden ze geweldig. Mama's doen dit soort dingen niet. Alleen papa's. Want papa's blijven jong in hun hoofd. Met alle onverantwoordelijkheden die daarbij horen.

Toegegeven, we zijn wel blij met de maid, Nur [noer] heet ze. Ze is er ook precies op tijd, want woensdag vertrek ik naar Nederland en ben pas op maandag weer terug. En enkele dagen zonder papa (zonder man moet ik eigenlijk zeggen) is een stuk makkelijker als er assistentie is. Papa kijkt er al naar uit. Hagelslag kopen, een klein zakje drop en vooral het thuisfront weer eens begroeten. En daar hoort ons huis natuurlijk bij, want ook je huis ga je missen. 'Missen' is niet des-iks, maar dat is slechts onderdrukking. Als ik straks de vertrouwdheid weer zie, dan zal dat toch wel even heel goed voelen.

Half elf inmiddels. Bedtijd. Morgen weer zes uur op, dan gaat Laras op de latten in de sneeuw. Sneeuw hebben ze hier ook namelijk. In de Mall hebben ze een ski-piste. En daar gaat de hele klas morgen naartoe. Dus we hebben een sjaal, muts en handschoenen gekocht, die ze morgen meeneemt naar school. Bij 33 graden. Dat is ook Dubai.