Vooruit is beter

Een bewogen dag weer. Wat er al niet kan gebeuren als je een dag thuis zit. OK, ik breng dochterlief naar school in de ochtend en rij nu en dan naar de supermarkt of de dokter, maar meer niet. Dan zou het toch een rustige dag moeten zijn. Het tegendeel is waar. Vandaag was de deadline die we de pie-ar-oo gesteld hadden om het visum van de maid te regelen. "Zo niet, dan mag je alle papieren linea recta naar de maid agency brengen", zei ik gisteren resoluut aan de telefoon. "Don't worry, Sir, tomorrow morning I will go to another Immigrations office and get it done". Dat beloofde hij al zo vaak, dus we hadden er al geen enkel vertrouwen meer in. Vanochtend belde hij me: "Sir, I can arrange your visa within thirty minutes, but it will cost another 1000 dirhams (200 euro)". Uiteraard vroeg ik waar dat dan weer voor nodig was. "It is not for me, it is for a government official". Okee. Omkoping dus. Met een boze toon vroeg ik hem hoe hij mij dit in vredesnaam kon vragen en dat ik daar niet aan mee ga werken. Zijn antwoord was snel en onverwacht: "OK, how about 500 dirhams?" -"No. No. No. I will not pay any more money!", schreeuwde ik hem toe. "OK, OK, I will try my best" waren zijn laatste woorden voordat hij ophing. Letterlijk vijf minuten later krijg ik telefoon van een collega dat het werkvisum voor de maid klaar is, ze heeft zojuist een telefoontje gekregen van de pie-ar-oo. Hij had het via een andere 'government official' geregeld. Ik heb dus sterk het vermoeden dat het helemaal niet om een government official ging, maar om een zakcentje voor hemzelf. Enfin, het is gereld. Ik heb meteen even rondgebeld intern dat ons bedrijf een nieuwe pie-ar-oo moet zoeken want met zulke mensen moeten wij als bedrijf geen zaken doen. Dus die is straks een klant kwijt, de wereld is weer een stukje schoner geworden en wij zijn een stukje vooruit.

Met mijn gezondheid wil het nog niet zo vlotten. Nadat we zondag te horen kregen bij de dokter dat we een bacteriele infectie in onze keel hebben (Trees dus ook), zijn we zwaar aan de meds. Amoxilline, probiotica, diclofenac (dit is eigenlijk het enige dat nog wat verzacht), panadol, keelsnoepjes en gorgelen met lauw, zout water. Ik lijk inmiddels wel een kampgevangene, zo erg ben ik vermagerd. En dat allemaal van een simpele keelontsteking. Ik vond het al zo gek. Enfin, gisteren voelde ik ineens een zwelling helemaal achter in mijn linkerwang. Vanochtend was die zwelling zo groot geworden dat het van buiten zichtbaar is (als je goed kijkt) en ook begon hij dwars te zitten met kauwen. Toch maar eens in de spiegel kijken bij goed licht. Met een wijsvinger trok ik mijn linkerwang opzij en ik probeerde mijn ogen bijna uit hun positie te draaien zodat ik goed in mijn eigen wang kon kijken. Wit. En groot. Zoals het een kind van het huidige elektronisch tijdperk betaamt, start je dan direct je computer op om naar google te gaan. Ik dacht aan een bijwerking van de antibioticia en ja hoor: honderden hits! Dus dan is het waar. Want hoe meer relevante hits, hoe dichter je bij de waarheid zit. Zeven uur. Toch maar even de dokter bellen, tenslotte is de praktijk hier zes dagen per week open van acht tot acht, dus dan moet je daar je voordeel mee doen natuurlijk. Ik mocht meteen langskomen. De praktijk zat vooral vol met jonge ouders en hun kleine kinderen. Snotterige baby's, een verdwaald kind in een pyjama, een jongetje in een skelettenpak (vraag me niet wat er met hem gebeurd was), iedereen netjes wachtend tot ze omgeroepen werden. Ik mocht meteen doorlopen. Mijn Zuidafrikaanse dokter keek ik mijn keel. "Yeahhh, that looks like an ulcer." Een afte dus, maar dan wel een van twee centimeter doorsnee. Hij vervolgde: "And your throat is completely covered with ulcers". Aha. Nu begrijp ik waarom ik niet kan eten, slapen en slikken. Mijn keel zit vol met aften. Dus weer een spray en een zalfje ervoor gehaald en op weg naar huis. Laat ik eens acteruit inparkeren in de car port, want dan kan ik morgen makkelijker wegrijden. Piep piep piep piiiiiiiiiiieeeeeeep BOEM! De park assist kon niet snel genoeg piepen, of misschien was ik simpelweg te vermoeid om de piepjes om te zetten in een remactie. De buitenkraan had mijn achterbumper gepenetreerd, resulterend in een gat ter grootte van twee enorme aften. Dat kon er ook nog wel bij. Misschien een bijwerking van de medicijnen? Een ding weet ik nu wel: vooruit inparkeren is toch beter in het donker, ook met park assist. Ik vraag me nog steeds af waarom ik een dag van vooruitgang zo nodig moest afsluiten met achteruitgang. Twee stappen naar voren en een stapje terug.