Pini pini

"Eet je eten nou op!!" Elke ochtend is het weer een race tegen de klok. Om zes uur gaat de wekker, papa gaat meteen douchen, mama haalt Laras uit bed en Mbak Nur smeert tegenwoordig de broodjes. Zelf is ze ook gek op brood. De meeste Indonesiers prefereren rijst in de ochtend. Nur niet. Ze heeft liever een dikke boterham met chocoladepasta of vruchtenhagel. Bij Laras duurt het altijd een stuk langer. Even voor zevenen vindt papa het wel genoeg. "Laat die laatste paar hapjes maar weer liggen, want anders staat papa straks in de file". De rugzak puilt uit. Er zitten snacks in voor tien uur 's ochtends, een warme muts, een sjaal en handschoenen. Wollen handschoenen, dus geen waterdichte. Want die hebben ze hier niet. Eigenlijk is het al heel bijzonder dat ze hier mutsen en handschoenen verkopen, maar in de sneeuw zullen ze niet lang droog blijven. Laras vindt het maar wat spannend. Naar Ski Dubai. Ski Dubai is mooi, met allemaal glijbanen voor de kids, levensechte nepsneeuw en natuurlijk skipistes.

Gelukkig ben ik de files nog net voor. Hessa Street is elke ochtend druk. In de auto luisteren we naar de School Run Song op de radio. Die hoor je elke ochtend om tien voor half acht, als alle ouders hun kinderen tegelijk naar school brengen, "yeah, you know the score, yeah, in ya' four by four, it's the school run run run, the school run sonnngggg". Laras staart slaapdronken naar buiten. We zijn er bijna. Door een mierenhoop van SUV's tracht ik mijn weg te vinden naar het drop-off punt. Parkeren doet bijna niemand. De pini pini's halen de kinderen namelijk uit de auto. Pini pini's zijn mevrouwen met rode shirts die de juffen helpen in de klas. Als je met de auto voor de poort staat, dan doen ze de deur open en helpen ze je naar de verzamelplaats op het schoolplein. Pini pini's lijken een beetje op mama, ze zijn best klein en hebben allemaal zwart haar. Ze komen ook uit Azie, net als Indonesische mensen. Ze noemen mij Larasita, want dat betekent Kleine Laras in hun taal.

Laras wordt uit de auto geholpen en papa rijdt linea recta door naar het werk.

Om half zeven 's avonds parkeer ik mijn 4x4 (je bent een expat of je bent het niet) in de carport. Het is al bijna helemaal donker. Ik ben moe. Als ik binnen kom, zit Laras aan tafel te kleuren, Trees is in de keuken bezig en Elliot rent met een speentje in zijn mond naar me toe. Hij probeert zijn hele dag met mij door te nemen, maar het speentje helpt niet erg: "Hmmmm mmmm mmmm mmmm hmmmmpppfff". Ik geef hem een kus en loop naar Laras toe. Op tafel ligt een papiertje. Laras heeft een award gekregen. De tweede al. Na haar Healthy Eater Award is ze nu ook officieel tot Star Student van de week benoemd. Dan kom je in de hal te hangen en op de website te staan. Papa en mama zijn trotser dan Laras zelf. Ons meisje wordt groot. Met recht is ze een ster.