Kerst in Dubai

Je hoort het vaak in Nederland: mensen die zo'n enorme hekel aan de kou hebben dat ze het liefst warmere oorden opzoeken, zelfs tijdens de Kerst. Wij zijn in zo'n oord. En juist hier zien we veel mensen die huiswaarts keren om bij de familie te zijn, ook al betekent dat dat ze soms terug moeten naar de koudere oorden. Ook zien we juist veel opa's en oma's hier die naar Dubai zijn gekomen om bij de kleinkinderen te zijn. Want iedereen in onze wijk heeft kleine kinderen. Als ze een jaar of tien zijn dan hebben ze die speeltuin ook niet meer nodig. De meeste Europeanen, Amerikanen en Australiërs verlaten Dubai zodra de kinderen ouder worden, omdat ze dan vaak wat stabiliteit in hun leven nodig hebben. Vriendschappen worden belangrijker, maar ook wordt het steeds moeilijker om van het ene in het andere schoolsysteem te schuiven. Dus zie je hier relatief weinig tieners en zijn de wachtlijsten voor de nurseries en de kindergartens helemaal bomvol elk jaar. Maar dat terzijde. De kleine kinderen missen het nog niet zo erg, het samenzijn met de familie tijdens de Kerst. Natuurlijk, ze missen het wel. Maar je kunt ze gemakkelijk afleiden door ze mee te nemen naar de speeltuin, het zwembad of een park. Kerst is sowieso korter in het Midden-Oosten, omdat tweede Kerstdag niet gevierd wordt. Sterker nog, ik moet dan alweer naar kantoor. Vanwege wat kleine gezondheidsprobleempjes (vooral de kleinste voelde zich niet zo top de afgelopen dagen) waren er ook op de eerste Kerstdag geen grote plannen gemaakt, maar op Christmas Eve was het wel gezellig druk in huis. We hadden twee buurgezinnen over voor een Kerstdiner bij ons thuis, inclusief twee baby's en drie wat grotere kinderen (geen tieners). Dit was de eerste keer dat er mensen bij ons bleven eten sinds we hier zijn en ik heb het idee dat dat wel vaker gaat gebeuren want we hebben erg goed contact met vier of vijf gezinnen inmiddels. Eén gezin zit nu echter in Australië, dus zij vieren daar Kerst. Maar eenzaamheid voel je snel als je in het buitenland zit. En daarom zoekt iedereen elkaar op. En ook dan is het gevoel nooit dat Kerstgevoel dat je gewend bent. Je ziet nog steeds een onbewolkte blauwe lucht, het is 22 graden, de bloemen staan er prachtig bij en een muts hoef je zeker niet op. Het is echter wel heel prettig om te zien dat men hier zo ruimdenkend is. Eigenlijk worden alle feestdagen gevierd, van alle religies. En niemand die zich er druk om maakt. Ook op school niet. Moslims wensen Christenen ook een fijne Kerst. En dat gevoel van tolerantie en verbinding, dat is dan toch weer een beetje de Kerstgedachte.

Expo 2020

Er werd al maanden over gesproken. Je zag billboards langs de weg, de kranten schreven er dagelijks over en eindelijk was het dan zover:± Dubai haalde Expo 2020 binnen. Een prestigieus evenement dat in Nederland nooit zoveel aandacht heeft gehad als ik hier heb meegemaakt. Ik wist wel dat het Expo-evenement iedere vijf jaar naar een andere stad verhuist, maar van echt dichtbij heb ik het nooit mogen meemaken. En de kans is groot dat dat ook deze keer niet gebeurt. Overigens, hoewel Expo al tien keer in een Belgische stad heeft plaatsgevonden, werd een Nederlandse stad nooit gekozen. Expo heeft de wereld aardig wat gebracht: zo zijn o.a. de Eiffeltoren, het Atomium, het Londense Crystal Palace en de beroemde Seattle Space Needle gebouwd voor de Expo-evenementen in de betreffende steden. Dubai zou Dubai niet zijn als het een stapje verder zou gaan. HH Sheikh Mohamed bin Rashid al Maktoum, de Emir van Dubai, heeft een visie, zoveel is duidelijk. Slechts enkele decennia geleden was er alleen nog maar zand en enkele hoge gebouwen.

In de jaren ´60 vond men hier olie en er veranderde veel. De olie bracht geld binnen, maar Dubai wist dondersgoed dat het niet eeuwig van de olie kon blijven profiteren. Momenteel zijn toerisme en de internationale handel de grootste inkomstenbron. Hoewel ook hier de economie een cyclus kent, floreert Dubai nog altijd. Elke mijlpaal wordt hier overtroffen door een nieuwe mijlpaal. Zo bezit Dubai inmiddels al meer dan honderd records in het Guinness Book of Records en is het op weg om het record van het grootste aantal records te behalen. Hoewel Dubai trots is op alle prestaties, betekent het ook dat het steeds moeilijker wordt voor de gewone man om zich hier staande te houden. De stad groeit zo hard dat het moeilijk bij te houden is. Alles verandert continu. Wegen zijn continu opengebroken, waar je ook bent, je ziet altijd ergens wel een wolkenkrabber die in aanbouw is. Behalve misschien in de Arabian Ranches.
Maar ook in de Ranches voel je de veranderingen. Onze buren moesten verhuizen vanwege de huurprijsstijging. Een paar weken later wordt hun huis op internet aangeboden voor ongeveer een 25% hoger bedrag. Want iedereen hier wil verdienen. En goed verdienen ook. Als je inkomsten niet hard stijgen, dan blijf je achter. Officieel is de inflatie hier laag, maar iedereen weet dat de praktijk anders is. Niettemin is het mooi wat er gepresteerd wordt hier. Waar een land als Nederland er tientallen jaren over doet om te besluiten de A4 door te trekken en elk overheidsproject gekenmerkt wordt door enorme kostenoverschrijdingen, wordt hier rustig doorgebouwd aan nieuwe mijlpalen. Dubai is en blijft een stad die niet klaagt, niet piekert en gewoon doorpakt. En dat zonder inkomstenbelasting te heffen. Daar kan Nederland nog aardig wat van leren.

Burj Khalifa

We kunnen geen dag op pad gaan met de auto of het klinkt van achter uit de auto: "ik zie de Burj Khaliiiifaaaa". Of: "ik zie de Burj al Arab! Papa, zie jij de Burj al Arab?". Toegegeven, het zijn twee mooie bouwwerken. En dus werd het tijd dat we die eens van dichtbij gingen bekijken. Met de auto vertrokken we dus vorig weekend richting Burj al Arab. Laras, mbak Nur en Elliot op de achterbank, papa en mama voorin. Het is slechts een kleine twintig minuten rijden, dus eigenlijk hadden we dit wel al iets eerder kunnen doen, maar goed, uiteindelijk was het dan zover. Aangezien de Burj al Arab een hotel is dat op een soort pier in zee is gebouwd (net als die in Scheveningen, maar dan iets mooier), namen we dus onze zwemkleding mee. Parkeren aan het strand is gratis, strandtenten zijn er niet. Dus ook geen broodje kroket als lunch. Nee, het is eten en drinken meebrengen of snel weer naar huis. Acht maanden per jaar hou je het niet lang uit op het strand, maar nu, in november, is het een graadje of dertig 's middags dus goed uit te houden. Het water is prachtig helderblauw en de branding is net mooi voor kleine kinderen. Als je dichtbij de Burj al Arab gaat zwemmen, zit je tussen de hotelgasten, herkenbaar aan de gestreepte parasols. De strandgasten zijn meestal rijke Russen. Als je ze vraagt hoe ze aan die parasols komen, krijg je als antwoord: "From hoe-tel" met een zeer zwaar Russisch accent. Tussen de Russen door zie je ook bussen vol Chinezen die allemaal de gekste foto's maken. Ik stel me voor dat het verplicht bekijken van een fotoalbum van Chinese toerist een van de zwaarste straffen op aarde moet zijn. Op elke foto staat dezelfde Chinees, de ene keer voor het strand, dan weer voor een gwbouw, dan weer voor de touringcar, liefst met dezelfde kenmerkende gelaatsuitdruking. Het fotograferen van jonge Russische dames in bikini is echter ook heel normaal voor de Chinese toerist. Zoiets zie je thuis namelijk niet. Tussen de Russen en de Chinezen door lopen ook nog twee kleine hummeltjes te rennen. Ze spatteren druk in het water en vermaken zich als de beste. Laras en Elliot hebben weer een leuke dag gehad. De Russen en Chinezen zijn ze vast niet eens opgevallen.

Afgelopen donderdagavond besloten we de andere toren maar te bekijken. De Burj Khalifa dus. De Burj Khalifa is de hoogste toren ter wereld met 828 meter hoogte en 163 verdiepingen. Als je van grote hoogtes houdt, kun je even gaan lunchen in het restaurant op de 122e verdieping. Maar dat gingen wij dus niet doen. Veel leuker dan de toren in gaan is het namelijk om onderaan de toren te staan. Onderaan de hoogste toren ter wereld ligt namelijk de grootste mall ter wereld, de Dubai Mall. En vlak buiten de grootste mall ter wereld ligt de grootste fontein ter wereld: de Dubai Fountain. En daar kwamen we dus voor. De Dubai Fountain is vooral ´s avonds een spektakel. Het is een combinatie van luide Arabische muziek, een prachtig gekleurd schouwspel, een waterfestijn en een mooie blauw verlichte Burj Khalifa. Dat allemaal bij elkaar is absoluut het zien waard. Helemaal als je er nog eens met een bootje tussendoor vaart ook. Heerlijk rustgevend, totdat de fontein begint. Dan wordt het even spannend, maar de bootjes stoppen gelukkig even en varen niet door de fontein. De kinderen vonden het geweldig, hoewel een beetje eng. Om een uur of half elf 's avonds lagen de kinderen weer in bed. Zoals het hoort in Dubai - de malls zitten namelijk op elk tijdstip vol met kleine kinderen. En in het weekend mag dat ook best wel eens.

Noodweer

Donderdag gingen alle scholen vervroegd dicht. Dus ook die van onze kleine meid. Er was namelijk noodweer. Noodweer is geen tornado, of sneeuw, zelfs geen zandstorm. Nee, noodweer betekent meer dan een uur lang motregen. En dat was het geval. Dus riep de overheid op via de radio en via alle mogelijke andere media dat de scholen in Dubai vervroegd gesloten werden. Laras was echter al een uur eerder naar huis gebracht door papa omdat ze zich niet zo lekker voelde. Laras had een beetje koorts, keelpijn en voelde zich dus niet zo lekker. Dus vanuit de School Clinic werd mama gebeld, die vervolgens papa belde, die vervolgens van kantoor naar school reed en daarna met Laras naar huis. Laras is inmiddels alweer hersteld gelukkig.

Die middag, weer terug op kantoor, heb ik er flink om gelachen met enkele collega's dat er een noodtoestand wordt uitgeroepen vanwege een beetje motregen. Volkomen onbegrijpelijk, zo leek het. Maar later op die dag werd het me duidelijk. Er waren overstromingen in de Emiraten. Vooral Sharjah was zwaar getroffen. Wat blijkt nu, de putten die je in de straten ziet zijn geen putten zoals in Nederland. Je zou namelijk verwachten dat er een soort ondergronds afwateringssysteem is dat alle putten met elkaar verbindt. Hier doet men dat anders. Als je hier een putdeksel zou optillen, dan zit er gewoon een kuil van een meter diep onder. En als die vol is, dan stroomt de put over. Vooral op plaatsen waar de wegen nogal glooiiend zijn gebeurt dit dus zeer snel. Tunnels lopen dus zeer snel onder en ook bochten die net iets dieper zijn dan het midden van een weg. Overstromingen zijn echter wel zo opgelost, want er komen direct vrachtwagens aan met slangen waarmee de plassen opgezogen worden. De auto wordt er wel vies van, van die mix van zand en water. Maar gelukkig struikel je bij iedere mall of supermarkt over de autowassers. Voor nog geen vier euro wordt je auto gewassen en als je dan weer naar huis wil, dan mag je afrekenen. Heel handig. Zo wordt ieder probleem in Dubai opgelost door er een aantal goedkope arbeidskrachten op te zetten. Dubai heeft voor alles een oplossing. Behalve voor bureaucratie dan.

Pini pini

"Eet je eten nou op!!" Elke ochtend is het weer een race tegen de klok. Om zes uur gaat de wekker, papa gaat meteen douchen, mama haalt Laras uit bed en Mbak Nur smeert tegenwoordig de broodjes. Zelf is ze ook gek op brood. De meeste Indonesiers prefereren rijst in de ochtend. Nur niet. Ze heeft liever een dikke boterham met chocoladepasta of vruchtenhagel. Bij Laras duurt het altijd een stuk langer. Even voor zevenen vindt papa het wel genoeg. "Laat die laatste paar hapjes maar weer liggen, want anders staat papa straks in de file". De rugzak puilt uit. Er zitten snacks in voor tien uur 's ochtends, een warme muts, een sjaal en handschoenen. Wollen handschoenen, dus geen waterdichte. Want die hebben ze hier niet. Eigenlijk is het al heel bijzonder dat ze hier mutsen en handschoenen verkopen, maar in de sneeuw zullen ze niet lang droog blijven. Laras vindt het maar wat spannend. Naar Ski Dubai. Ski Dubai is mooi, met allemaal glijbanen voor de kids, levensechte nepsneeuw en natuurlijk skipistes.

Gelukkig ben ik de files nog net voor. Hessa Street is elke ochtend druk. In de auto luisteren we naar de School Run Song op de radio. Die hoor je elke ochtend om tien voor half acht, als alle ouders hun kinderen tegelijk naar school brengen, "yeah, you know the score, yeah, in ya' four by four, it's the school run run run, the school run sonnngggg". Laras staart slaapdronken naar buiten. We zijn er bijna. Door een mierenhoop van SUV's tracht ik mijn weg te vinden naar het drop-off punt. Parkeren doet bijna niemand. De pini pini's halen de kinderen namelijk uit de auto. Pini pini's zijn mevrouwen met rode shirts die de juffen helpen in de klas. Als je met de auto voor de poort staat, dan doen ze de deur open en helpen ze je naar de verzamelplaats op het schoolplein. Pini pini's lijken een beetje op mama, ze zijn best klein en hebben allemaal zwart haar. Ze komen ook uit Azie, net als Indonesische mensen. Ze noemen mij Larasita, want dat betekent Kleine Laras in hun taal.

Laras wordt uit de auto geholpen en papa rijdt linea recta door naar het werk.

Om half zeven 's avonds parkeer ik mijn 4x4 (je bent een expat of je bent het niet) in de carport. Het is al bijna helemaal donker. Ik ben moe. Als ik binnen kom, zit Laras aan tafel te kleuren, Trees is in de keuken bezig en Elliot rent met een speentje in zijn mond naar me toe. Hij probeert zijn hele dag met mij door te nemen, maar het speentje helpt niet erg: "Hmmmm mmmm mmmm mmmm hmmmmpppfff". Ik geef hem een kus en loop naar Laras toe. Op tafel ligt een papiertje. Laras heeft een award gekregen. De tweede al. Na haar Healthy Eater Award is ze nu ook officieel tot Star Student van de week benoemd. Dan kom je in de hal te hangen en op de website te staan. Papa en mama zijn trotser dan Laras zelf. Ons meisje wordt groot. Met recht is ze een ster.

Date

Vanavond hadden we een date. Zo voelde het tenminste. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat vrouwlief en ondergetekende samen een avondje weggingen zonder kinderen erbij. Kijk, en dat is nou waarom we een maid nodig hadden. Lijkt misschien niet zo belangrijk, maar zelfs het supermarktshoppen kan aardig op de zenuwen gaan werken als er twee jengelende kinderen aan je arm lopen te trekken. Niet dat ze dat altijd doen, maar de kans dat er een van de twee geen zin heeft om boodschappen te doen is wel heel groot. Elliot is dan ook nog in de terrible TWO-fase. Dat gaat ongeveer zo. Mama heeft tas. In tas zit koekje. Elliot wil koekje. Nu. NU. Mama zegt nee. Elliot gaat op zijn buik liggen op de vloer van de supermarkt en schreeuwt de hele winkel bij elkaar. Ondertussen ziet Laras overal prinsessenshampoo, prinsessentandenborstels en speelgoed dat ze allemaal echt heel hard nodig heeft. Vindt ze zelf. Als papa of mama nee zegt dan volgt daar geheid een waarom niet op. Maar meestal zijn ze lief hoor. Als je doet wat ze willen.

Om half acht lagen ze in bed, netjes nog even een verhaaltje voorlezen voor allebei en licht uit. Papa en mama waren klaar voor een uitstapje. Niets bijzonders hoor, gewoon wat noodzakelijke dingen kopen in de Mall of the Emirates, maar het voelde bijna als een schoolreisje voor ons. Allereerst kochten we wat spulletjes voor in huis. Dingen om het een beetje op te leuken. We zijn nu in het stadium aanbeland dat de meeste noodzakelijke dingen aanwezig zijn. In stadium twee ga je zoeken naar dingen om je huis een thuis te maken. Daar zijn we nu dus. Leuk hoor, om eindelijk weer eens wat dingen te kopen die door de meeste mannen als volkomen nutteloos gezien zullen worden: een zeepdispensertje, tandenborstelhouder in dezelfde layout, een keukentrapje (ik kan tenslotte toch overal wel bij) en zo nog wat snuisterijtjes. Ook vonden we een SIM-kaart voor de maid, zodat ze ons ook kan bereiken als er iets aan de hand is en we er niet zijn. Een telefoontje schijnt e al te hebben, maar nog geen SIM-kaart. Nu dus wel. Vandaag mocht ze mijn telefoon even gebruiken om naar huis te bellen. Ze had haar man en dochter al anderhalve maand niet meer gesproken. Het leven van een maid gaat niet over rozen. Toen ze bij haar vorige baas kwam werken, mocht ze op dag 1 niet eens haar spullen uitpakken, ze moest meteen aan het werk. Ze aten rond middernacht en om een uur of twee kon ze eindelijk naar bed, om vervolgens weer voor het eerste gebed op te staan. Dus wellicht drie uurtjes slaap per nacht. Bij ons gaat het anders. Wij proberen haar regelmatig even af te remmen, anders zit ze geen moment stil. Als de kids 's middags slapen en wij ook op bed gaan liggen, zeggen we meestal tegen haar ook dat het tijd is om te gaan rusten. Meestal gaat ze dan naar haar kamer om te gaan strijken. Rusten doet ze bijna niet. Ook moeten we haar dwingen om genoeg te eten, want anders eet ze heel weinig. Uit alles blijkt dat ze zich nog moeilijk kan aanpassen. Haar vorige werkgever heeft een aardige indruk op haar achtergelaten merken we. Ook wij moeten ons nog even aanpassen. Ze heeft de neiging om alles te doen, terwijl er sommige dingen zijn die we liever zelf doen, zoals het bad- en bedritueel van de kinderen 's avonds. Dat is iets tussen papa, mama en de kinderen. Dus we hebben haar verteld dat ze niet hoefde te helpen. Als we er niet zijn, dan is het anders natuurlijk. Maar het is de dagafsluiting en dan is het juist leuk om even de kids in bad en in bed te doen. Een van de rituelen is dat deze gekke papa de kinderen altijd in een groot badlaken oprolt als ze uit bad komen, als asperges in een lapje schouderham. Om ze dan vervolgens heel snel uit te rollen op ons bed. Het gevoel van drie keer volledig om hun as draaien vinden ze geweldig. Mama's doen dit soort dingen niet. Alleen papa's. Want papa's blijven jong in hun hoofd. Met alle onverantwoordelijkheden die daarbij horen.

Toegegeven, we zijn wel blij met de maid, Nur [noer] heet ze. Ze is er ook precies op tijd, want woensdag vertrek ik naar Nederland en ben pas op maandag weer terug. En enkele dagen zonder papa (zonder man moet ik eigenlijk zeggen) is een stuk makkelijker als er assistentie is. Papa kijkt er al naar uit. Hagelslag kopen, een klein zakje drop en vooral het thuisfront weer eens begroeten. En daar hoort ons huis natuurlijk bij, want ook je huis ga je missen. 'Missen' is niet des-iks, maar dat is slechts onderdrukking. Als ik straks de vertrouwdheid weer zie, dan zal dat toch wel even heel goed voelen.

Half elf inmiddels. Bedtijd. Morgen weer zes uur op, dan gaat Laras op de latten in de sneeuw. Sneeuw hebben ze hier ook namelijk. In de Mall hebben ze een ski-piste. En daar gaat de hele klas morgen naartoe. Dus we hebben een sjaal, muts en handschoenen gekocht, die ze morgen meeneemt naar school. Bij 33 graden. Dat is ook Dubai.

Vooruit is beter

Een bewogen dag weer. Wat er al niet kan gebeuren als je een dag thuis zit. OK, ik breng dochterlief naar school in de ochtend en rij nu en dan naar de supermarkt of de dokter, maar meer niet. Dan zou het toch een rustige dag moeten zijn. Het tegendeel is waar. Vandaag was de deadline die we de pie-ar-oo gesteld hadden om het visum van de maid te regelen. "Zo niet, dan mag je alle papieren linea recta naar de maid agency brengen", zei ik gisteren resoluut aan de telefoon. "Don't worry, Sir, tomorrow morning I will go to another Immigrations office and get it done". Dat beloofde hij al zo vaak, dus we hadden er al geen enkel vertrouwen meer in. Vanochtend belde hij me: "Sir, I can arrange your visa within thirty minutes, but it will cost another 1000 dirhams (200 euro)". Uiteraard vroeg ik waar dat dan weer voor nodig was. "It is not for me, it is for a government official". Okee. Omkoping dus. Met een boze toon vroeg ik hem hoe hij mij dit in vredesnaam kon vragen en dat ik daar niet aan mee ga werken. Zijn antwoord was snel en onverwacht: "OK, how about 500 dirhams?" -"No. No. No. I will not pay any more money!", schreeuwde ik hem toe. "OK, OK, I will try my best" waren zijn laatste woorden voordat hij ophing. Letterlijk vijf minuten later krijg ik telefoon van een collega dat het werkvisum voor de maid klaar is, ze heeft zojuist een telefoontje gekregen van de pie-ar-oo. Hij had het via een andere 'government official' geregeld. Ik heb dus sterk het vermoeden dat het helemaal niet om een government official ging, maar om een zakcentje voor hemzelf. Enfin, het is gereld. Ik heb meteen even rondgebeld intern dat ons bedrijf een nieuwe pie-ar-oo moet zoeken want met zulke mensen moeten wij als bedrijf geen zaken doen. Dus die is straks een klant kwijt, de wereld is weer een stukje schoner geworden en wij zijn een stukje vooruit.

Met mijn gezondheid wil het nog niet zo vlotten. Nadat we zondag te horen kregen bij de dokter dat we een bacteriele infectie in onze keel hebben (Trees dus ook), zijn we zwaar aan de meds. Amoxilline, probiotica, diclofenac (dit is eigenlijk het enige dat nog wat verzacht), panadol, keelsnoepjes en gorgelen met lauw, zout water. Ik lijk inmiddels wel een kampgevangene, zo erg ben ik vermagerd. En dat allemaal van een simpele keelontsteking. Ik vond het al zo gek. Enfin, gisteren voelde ik ineens een zwelling helemaal achter in mijn linkerwang. Vanochtend was die zwelling zo groot geworden dat het van buiten zichtbaar is (als je goed kijkt) en ook begon hij dwars te zitten met kauwen. Toch maar eens in de spiegel kijken bij goed licht. Met een wijsvinger trok ik mijn linkerwang opzij en ik probeerde mijn ogen bijna uit hun positie te draaien zodat ik goed in mijn eigen wang kon kijken. Wit. En groot. Zoals het een kind van het huidige elektronisch tijdperk betaamt, start je dan direct je computer op om naar google te gaan. Ik dacht aan een bijwerking van de antibioticia en ja hoor: honderden hits! Dus dan is het waar. Want hoe meer relevante hits, hoe dichter je bij de waarheid zit. Zeven uur. Toch maar even de dokter bellen, tenslotte is de praktijk hier zes dagen per week open van acht tot acht, dus dan moet je daar je voordeel mee doen natuurlijk. Ik mocht meteen langskomen. De praktijk zat vooral vol met jonge ouders en hun kleine kinderen. Snotterige baby's, een verdwaald kind in een pyjama, een jongetje in een skelettenpak (vraag me niet wat er met hem gebeurd was), iedereen netjes wachtend tot ze omgeroepen werden. Ik mocht meteen doorlopen. Mijn Zuidafrikaanse dokter keek ik mijn keel. "Yeahhh, that looks like an ulcer." Een afte dus, maar dan wel een van twee centimeter doorsnee. Hij vervolgde: "And your throat is completely covered with ulcers". Aha. Nu begrijp ik waarom ik niet kan eten, slapen en slikken. Mijn keel zit vol met aften. Dus weer een spray en een zalfje ervoor gehaald en op weg naar huis. Laat ik eens acteruit inparkeren in de car port, want dan kan ik morgen makkelijker wegrijden. Piep piep piep piiiiiiiiiiieeeeeeep BOEM! De park assist kon niet snel genoeg piepen, of misschien was ik simpelweg te vermoeid om de piepjes om te zetten in een remactie. De buitenkraan had mijn achterbumper gepenetreerd, resulterend in een gat ter grootte van twee enorme aften. Dat kon er ook nog wel bij. Misschien een bijwerking van de medicijnen? Een ding weet ik nu wel: vooruit inparkeren is toch beter in het donker, ook met park assist. Ik vraag me nog steeds af waarom ik een dag van vooruitgang zo nodig moest afsluiten met achteruitgang. Twee stappen naar voren en een stapje terug.