Kerst in Dubai

Je hoort het vaak in Nederland: mensen die zo'n enorme hekel aan de kou hebben dat ze het liefst warmere oorden opzoeken, zelfs tijdens de Kerst. Wij zijn in zo'n oord. En juist hier zien we veel mensen die huiswaarts keren om bij de familie te zijn, ook al betekent dat dat ze soms terug moeten naar de koudere oorden. Ook zien we juist veel opa's en oma's hier die naar Dubai zijn gekomen om bij de kleinkinderen te zijn. Want iedereen in onze wijk heeft kleine kinderen. Als ze een jaar of tien zijn dan hebben ze die speeltuin ook niet meer nodig. De meeste Europeanen, Amerikanen en Australiërs verlaten Dubai zodra de kinderen ouder worden, omdat ze dan vaak wat stabiliteit in hun leven nodig hebben. Vriendschappen worden belangrijker, maar ook wordt het steeds moeilijker om van het ene in het andere schoolsysteem te schuiven. Dus zie je hier relatief weinig tieners en zijn de wachtlijsten voor de nurseries en de kindergartens helemaal bomvol elk jaar. Maar dat terzijde. De kleine kinderen missen het nog niet zo erg, het samenzijn met de familie tijdens de Kerst. Natuurlijk, ze missen het wel. Maar je kunt ze gemakkelijk afleiden door ze mee te nemen naar de speeltuin, het zwembad of een park. Kerst is sowieso korter in het Midden-Oosten, omdat tweede Kerstdag niet gevierd wordt. Sterker nog, ik moet dan alweer naar kantoor. Vanwege wat kleine gezondheidsprobleempjes (vooral de kleinste voelde zich niet zo top de afgelopen dagen) waren er ook op de eerste Kerstdag geen grote plannen gemaakt, maar op Christmas Eve was het wel gezellig druk in huis. We hadden twee buurgezinnen over voor een Kerstdiner bij ons thuis, inclusief twee baby's en drie wat grotere kinderen (geen tieners). Dit was de eerste keer dat er mensen bij ons bleven eten sinds we hier zijn en ik heb het idee dat dat wel vaker gaat gebeuren want we hebben erg goed contact met vier of vijf gezinnen inmiddels. Eén gezin zit nu echter in Australië, dus zij vieren daar Kerst. Maar eenzaamheid voel je snel als je in het buitenland zit. En daarom zoekt iedereen elkaar op. En ook dan is het gevoel nooit dat Kerstgevoel dat je gewend bent. Je ziet nog steeds een onbewolkte blauwe lucht, het is 22 graden, de bloemen staan er prachtig bij en een muts hoef je zeker niet op. Het is echter wel heel prettig om te zien dat men hier zo ruimdenkend is. Eigenlijk worden alle feestdagen gevierd, van alle religies. En niemand die zich er druk om maakt. Ook op school niet. Moslims wensen Christenen ook een fijne Kerst. En dat gevoel van tolerantie en verbinding, dat is dan toch weer een beetje de Kerstgedachte.

Expo 2020

Er werd al maanden over gesproken. Je zag billboards langs de weg, de kranten schreven er dagelijks over en eindelijk was het dan zover:± Dubai haalde Expo 2020 binnen. Een prestigieus evenement dat in Nederland nooit zoveel aandacht heeft gehad als ik hier heb meegemaakt. Ik wist wel dat het Expo-evenement iedere vijf jaar naar een andere stad verhuist, maar van echt dichtbij heb ik het nooit mogen meemaken. En de kans is groot dat dat ook deze keer niet gebeurt. Overigens, hoewel Expo al tien keer in een Belgische stad heeft plaatsgevonden, werd een Nederlandse stad nooit gekozen. Expo heeft de wereld aardig wat gebracht: zo zijn o.a. de Eiffeltoren, het Atomium, het Londense Crystal Palace en de beroemde Seattle Space Needle gebouwd voor de Expo-evenementen in de betreffende steden. Dubai zou Dubai niet zijn als het een stapje verder zou gaan. HH Sheikh Mohamed bin Rashid al Maktoum, de Emir van Dubai, heeft een visie, zoveel is duidelijk. Slechts enkele decennia geleden was er alleen nog maar zand en enkele hoge gebouwen.

In de jaren ´60 vond men hier olie en er veranderde veel. De olie bracht geld binnen, maar Dubai wist dondersgoed dat het niet eeuwig van de olie kon blijven profiteren. Momenteel zijn toerisme en de internationale handel de grootste inkomstenbron. Hoewel ook hier de economie een cyclus kent, floreert Dubai nog altijd. Elke mijlpaal wordt hier overtroffen door een nieuwe mijlpaal. Zo bezit Dubai inmiddels al meer dan honderd records in het Guinness Book of Records en is het op weg om het record van het grootste aantal records te behalen. Hoewel Dubai trots is op alle prestaties, betekent het ook dat het steeds moeilijker wordt voor de gewone man om zich hier staande te houden. De stad groeit zo hard dat het moeilijk bij te houden is. Alles verandert continu. Wegen zijn continu opengebroken, waar je ook bent, je ziet altijd ergens wel een wolkenkrabber die in aanbouw is. Behalve misschien in de Arabian Ranches.
Maar ook in de Ranches voel je de veranderingen. Onze buren moesten verhuizen vanwege de huurprijsstijging. Een paar weken later wordt hun huis op internet aangeboden voor ongeveer een 25% hoger bedrag. Want iedereen hier wil verdienen. En goed verdienen ook. Als je inkomsten niet hard stijgen, dan blijf je achter. Officieel is de inflatie hier laag, maar iedereen weet dat de praktijk anders is. Niettemin is het mooi wat er gepresteerd wordt hier. Waar een land als Nederland er tientallen jaren over doet om te besluiten de A4 door te trekken en elk overheidsproject gekenmerkt wordt door enorme kostenoverschrijdingen, wordt hier rustig doorgebouwd aan nieuwe mijlpalen. Dubai is en blijft een stad die niet klaagt, niet piekert en gewoon doorpakt. En dat zonder inkomstenbelasting te heffen. Daar kan Nederland nog aardig wat van leren.

Burj Khalifa

We kunnen geen dag op pad gaan met de auto of het klinkt van achter uit de auto: "ik zie de Burj Khaliiiifaaaa". Of: "ik zie de Burj al Arab! Papa, zie jij de Burj al Arab?". Toegegeven, het zijn twee mooie bouwwerken. En dus werd het tijd dat we die eens van dichtbij gingen bekijken. Met de auto vertrokken we dus vorig weekend richting Burj al Arab. Laras, mbak Nur en Elliot op de achterbank, papa en mama voorin. Het is slechts een kleine twintig minuten rijden, dus eigenlijk hadden we dit wel al iets eerder kunnen doen, maar goed, uiteindelijk was het dan zover. Aangezien de Burj al Arab een hotel is dat op een soort pier in zee is gebouwd (net als die in Scheveningen, maar dan iets mooier), namen we dus onze zwemkleding mee. Parkeren aan het strand is gratis, strandtenten zijn er niet. Dus ook geen broodje kroket als lunch. Nee, het is eten en drinken meebrengen of snel weer naar huis. Acht maanden per jaar hou je het niet lang uit op het strand, maar nu, in november, is het een graadje of dertig 's middags dus goed uit te houden. Het water is prachtig helderblauw en de branding is net mooi voor kleine kinderen. Als je dichtbij de Burj al Arab gaat zwemmen, zit je tussen de hotelgasten, herkenbaar aan de gestreepte parasols. De strandgasten zijn meestal rijke Russen. Als je ze vraagt hoe ze aan die parasols komen, krijg je als antwoord: "From hoe-tel" met een zeer zwaar Russisch accent. Tussen de Russen door zie je ook bussen vol Chinezen die allemaal de gekste foto's maken. Ik stel me voor dat het verplicht bekijken van een fotoalbum van Chinese toerist een van de zwaarste straffen op aarde moet zijn. Op elke foto staat dezelfde Chinees, de ene keer voor het strand, dan weer voor een gwbouw, dan weer voor de touringcar, liefst met dezelfde kenmerkende gelaatsuitdruking. Het fotograferen van jonge Russische dames in bikini is echter ook heel normaal voor de Chinese toerist. Zoiets zie je thuis namelijk niet. Tussen de Russen en de Chinezen door lopen ook nog twee kleine hummeltjes te rennen. Ze spatteren druk in het water en vermaken zich als de beste. Laras en Elliot hebben weer een leuke dag gehad. De Russen en Chinezen zijn ze vast niet eens opgevallen.

Afgelopen donderdagavond besloten we de andere toren maar te bekijken. De Burj Khalifa dus. De Burj Khalifa is de hoogste toren ter wereld met 828 meter hoogte en 163 verdiepingen. Als je van grote hoogtes houdt, kun je even gaan lunchen in het restaurant op de 122e verdieping. Maar dat gingen wij dus niet doen. Veel leuker dan de toren in gaan is het namelijk om onderaan de toren te staan. Onderaan de hoogste toren ter wereld ligt namelijk de grootste mall ter wereld, de Dubai Mall. En vlak buiten de grootste mall ter wereld ligt de grootste fontein ter wereld: de Dubai Fountain. En daar kwamen we dus voor. De Dubai Fountain is vooral ´s avonds een spektakel. Het is een combinatie van luide Arabische muziek, een prachtig gekleurd schouwspel, een waterfestijn en een mooie blauw verlichte Burj Khalifa. Dat allemaal bij elkaar is absoluut het zien waard. Helemaal als je er nog eens met een bootje tussendoor vaart ook. Heerlijk rustgevend, totdat de fontein begint. Dan wordt het even spannend, maar de bootjes stoppen gelukkig even en varen niet door de fontein. De kinderen vonden het geweldig, hoewel een beetje eng. Om een uur of half elf 's avonds lagen de kinderen weer in bed. Zoals het hoort in Dubai - de malls zitten namelijk op elk tijdstip vol met kleine kinderen. En in het weekend mag dat ook best wel eens.

Noodweer

Donderdag gingen alle scholen vervroegd dicht. Dus ook die van onze kleine meid. Er was namelijk noodweer. Noodweer is geen tornado, of sneeuw, zelfs geen zandstorm. Nee, noodweer betekent meer dan een uur lang motregen. En dat was het geval. Dus riep de overheid op via de radio en via alle mogelijke andere media dat de scholen in Dubai vervroegd gesloten werden. Laras was echter al een uur eerder naar huis gebracht door papa omdat ze zich niet zo lekker voelde. Laras had een beetje koorts, keelpijn en voelde zich dus niet zo lekker. Dus vanuit de School Clinic werd mama gebeld, die vervolgens papa belde, die vervolgens van kantoor naar school reed en daarna met Laras naar huis. Laras is inmiddels alweer hersteld gelukkig.

Die middag, weer terug op kantoor, heb ik er flink om gelachen met enkele collega's dat er een noodtoestand wordt uitgeroepen vanwege een beetje motregen. Volkomen onbegrijpelijk, zo leek het. Maar later op die dag werd het me duidelijk. Er waren overstromingen in de Emiraten. Vooral Sharjah was zwaar getroffen. Wat blijkt nu, de putten die je in de straten ziet zijn geen putten zoals in Nederland. Je zou namelijk verwachten dat er een soort ondergronds afwateringssysteem is dat alle putten met elkaar verbindt. Hier doet men dat anders. Als je hier een putdeksel zou optillen, dan zit er gewoon een kuil van een meter diep onder. En als die vol is, dan stroomt de put over. Vooral op plaatsen waar de wegen nogal glooiiend zijn gebeurt dit dus zeer snel. Tunnels lopen dus zeer snel onder en ook bochten die net iets dieper zijn dan het midden van een weg. Overstromingen zijn echter wel zo opgelost, want er komen direct vrachtwagens aan met slangen waarmee de plassen opgezogen worden. De auto wordt er wel vies van, van die mix van zand en water. Maar gelukkig struikel je bij iedere mall of supermarkt over de autowassers. Voor nog geen vier euro wordt je auto gewassen en als je dan weer naar huis wil, dan mag je afrekenen. Heel handig. Zo wordt ieder probleem in Dubai opgelost door er een aantal goedkope arbeidskrachten op te zetten. Dubai heeft voor alles een oplossing. Behalve voor bureaucratie dan.

Pini pini

"Eet je eten nou op!!" Elke ochtend is het weer een race tegen de klok. Om zes uur gaat de wekker, papa gaat meteen douchen, mama haalt Laras uit bed en Mbak Nur smeert tegenwoordig de broodjes. Zelf is ze ook gek op brood. De meeste Indonesiers prefereren rijst in de ochtend. Nur niet. Ze heeft liever een dikke boterham met chocoladepasta of vruchtenhagel. Bij Laras duurt het altijd een stuk langer. Even voor zevenen vindt papa het wel genoeg. "Laat die laatste paar hapjes maar weer liggen, want anders staat papa straks in de file". De rugzak puilt uit. Er zitten snacks in voor tien uur 's ochtends, een warme muts, een sjaal en handschoenen. Wollen handschoenen, dus geen waterdichte. Want die hebben ze hier niet. Eigenlijk is het al heel bijzonder dat ze hier mutsen en handschoenen verkopen, maar in de sneeuw zullen ze niet lang droog blijven. Laras vindt het maar wat spannend. Naar Ski Dubai. Ski Dubai is mooi, met allemaal glijbanen voor de kids, levensechte nepsneeuw en natuurlijk skipistes.

Gelukkig ben ik de files nog net voor. Hessa Street is elke ochtend druk. In de auto luisteren we naar de School Run Song op de radio. Die hoor je elke ochtend om tien voor half acht, als alle ouders hun kinderen tegelijk naar school brengen, "yeah, you know the score, yeah, in ya' four by four, it's the school run run run, the school run sonnngggg". Laras staart slaapdronken naar buiten. We zijn er bijna. Door een mierenhoop van SUV's tracht ik mijn weg te vinden naar het drop-off punt. Parkeren doet bijna niemand. De pini pini's halen de kinderen namelijk uit de auto. Pini pini's zijn mevrouwen met rode shirts die de juffen helpen in de klas. Als je met de auto voor de poort staat, dan doen ze de deur open en helpen ze je naar de verzamelplaats op het schoolplein. Pini pini's lijken een beetje op mama, ze zijn best klein en hebben allemaal zwart haar. Ze komen ook uit Azie, net als Indonesische mensen. Ze noemen mij Larasita, want dat betekent Kleine Laras in hun taal.

Laras wordt uit de auto geholpen en papa rijdt linea recta door naar het werk.

Om half zeven 's avonds parkeer ik mijn 4x4 (je bent een expat of je bent het niet) in de carport. Het is al bijna helemaal donker. Ik ben moe. Als ik binnen kom, zit Laras aan tafel te kleuren, Trees is in de keuken bezig en Elliot rent met een speentje in zijn mond naar me toe. Hij probeert zijn hele dag met mij door te nemen, maar het speentje helpt niet erg: "Hmmmm mmmm mmmm mmmm hmmmmpppfff". Ik geef hem een kus en loop naar Laras toe. Op tafel ligt een papiertje. Laras heeft een award gekregen. De tweede al. Na haar Healthy Eater Award is ze nu ook officieel tot Star Student van de week benoemd. Dan kom je in de hal te hangen en op de website te staan. Papa en mama zijn trotser dan Laras zelf. Ons meisje wordt groot. Met recht is ze een ster.

Date

Vanavond hadden we een date. Zo voelde het tenminste. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat vrouwlief en ondergetekende samen een avondje weggingen zonder kinderen erbij. Kijk, en dat is nou waarom we een maid nodig hadden. Lijkt misschien niet zo belangrijk, maar zelfs het supermarktshoppen kan aardig op de zenuwen gaan werken als er twee jengelende kinderen aan je arm lopen te trekken. Niet dat ze dat altijd doen, maar de kans dat er een van de twee geen zin heeft om boodschappen te doen is wel heel groot. Elliot is dan ook nog in de terrible TWO-fase. Dat gaat ongeveer zo. Mama heeft tas. In tas zit koekje. Elliot wil koekje. Nu. NU. Mama zegt nee. Elliot gaat op zijn buik liggen op de vloer van de supermarkt en schreeuwt de hele winkel bij elkaar. Ondertussen ziet Laras overal prinsessenshampoo, prinsessentandenborstels en speelgoed dat ze allemaal echt heel hard nodig heeft. Vindt ze zelf. Als papa of mama nee zegt dan volgt daar geheid een waarom niet op. Maar meestal zijn ze lief hoor. Als je doet wat ze willen.

Om half acht lagen ze in bed, netjes nog even een verhaaltje voorlezen voor allebei en licht uit. Papa en mama waren klaar voor een uitstapje. Niets bijzonders hoor, gewoon wat noodzakelijke dingen kopen in de Mall of the Emirates, maar het voelde bijna als een schoolreisje voor ons. Allereerst kochten we wat spulletjes voor in huis. Dingen om het een beetje op te leuken. We zijn nu in het stadium aanbeland dat de meeste noodzakelijke dingen aanwezig zijn. In stadium twee ga je zoeken naar dingen om je huis een thuis te maken. Daar zijn we nu dus. Leuk hoor, om eindelijk weer eens wat dingen te kopen die door de meeste mannen als volkomen nutteloos gezien zullen worden: een zeepdispensertje, tandenborstelhouder in dezelfde layout, een keukentrapje (ik kan tenslotte toch overal wel bij) en zo nog wat snuisterijtjes. Ook vonden we een SIM-kaart voor de maid, zodat ze ons ook kan bereiken als er iets aan de hand is en we er niet zijn. Een telefoontje schijnt e al te hebben, maar nog geen SIM-kaart. Nu dus wel. Vandaag mocht ze mijn telefoon even gebruiken om naar huis te bellen. Ze had haar man en dochter al anderhalve maand niet meer gesproken. Het leven van een maid gaat niet over rozen. Toen ze bij haar vorige baas kwam werken, mocht ze op dag 1 niet eens haar spullen uitpakken, ze moest meteen aan het werk. Ze aten rond middernacht en om een uur of twee kon ze eindelijk naar bed, om vervolgens weer voor het eerste gebed op te staan. Dus wellicht drie uurtjes slaap per nacht. Bij ons gaat het anders. Wij proberen haar regelmatig even af te remmen, anders zit ze geen moment stil. Als de kids 's middags slapen en wij ook op bed gaan liggen, zeggen we meestal tegen haar ook dat het tijd is om te gaan rusten. Meestal gaat ze dan naar haar kamer om te gaan strijken. Rusten doet ze bijna niet. Ook moeten we haar dwingen om genoeg te eten, want anders eet ze heel weinig. Uit alles blijkt dat ze zich nog moeilijk kan aanpassen. Haar vorige werkgever heeft een aardige indruk op haar achtergelaten merken we. Ook wij moeten ons nog even aanpassen. Ze heeft de neiging om alles te doen, terwijl er sommige dingen zijn die we liever zelf doen, zoals het bad- en bedritueel van de kinderen 's avonds. Dat is iets tussen papa, mama en de kinderen. Dus we hebben haar verteld dat ze niet hoefde te helpen. Als we er niet zijn, dan is het anders natuurlijk. Maar het is de dagafsluiting en dan is het juist leuk om even de kids in bad en in bed te doen. Een van de rituelen is dat deze gekke papa de kinderen altijd in een groot badlaken oprolt als ze uit bad komen, als asperges in een lapje schouderham. Om ze dan vervolgens heel snel uit te rollen op ons bed. Het gevoel van drie keer volledig om hun as draaien vinden ze geweldig. Mama's doen dit soort dingen niet. Alleen papa's. Want papa's blijven jong in hun hoofd. Met alle onverantwoordelijkheden die daarbij horen.

Toegegeven, we zijn wel blij met de maid, Nur [noer] heet ze. Ze is er ook precies op tijd, want woensdag vertrek ik naar Nederland en ben pas op maandag weer terug. En enkele dagen zonder papa (zonder man moet ik eigenlijk zeggen) is een stuk makkelijker als er assistentie is. Papa kijkt er al naar uit. Hagelslag kopen, een klein zakje drop en vooral het thuisfront weer eens begroeten. En daar hoort ons huis natuurlijk bij, want ook je huis ga je missen. 'Missen' is niet des-iks, maar dat is slechts onderdrukking. Als ik straks de vertrouwdheid weer zie, dan zal dat toch wel even heel goed voelen.

Half elf inmiddels. Bedtijd. Morgen weer zes uur op, dan gaat Laras op de latten in de sneeuw. Sneeuw hebben ze hier ook namelijk. In de Mall hebben ze een ski-piste. En daar gaat de hele klas morgen naartoe. Dus we hebben een sjaal, muts en handschoenen gekocht, die ze morgen meeneemt naar school. Bij 33 graden. Dat is ook Dubai.

Vooruit is beter

Een bewogen dag weer. Wat er al niet kan gebeuren als je een dag thuis zit. OK, ik breng dochterlief naar school in de ochtend en rij nu en dan naar de supermarkt of de dokter, maar meer niet. Dan zou het toch een rustige dag moeten zijn. Het tegendeel is waar. Vandaag was de deadline die we de pie-ar-oo gesteld hadden om het visum van de maid te regelen. "Zo niet, dan mag je alle papieren linea recta naar de maid agency brengen", zei ik gisteren resoluut aan de telefoon. "Don't worry, Sir, tomorrow morning I will go to another Immigrations office and get it done". Dat beloofde hij al zo vaak, dus we hadden er al geen enkel vertrouwen meer in. Vanochtend belde hij me: "Sir, I can arrange your visa within thirty minutes, but it will cost another 1000 dirhams (200 euro)". Uiteraard vroeg ik waar dat dan weer voor nodig was. "It is not for me, it is for a government official". Okee. Omkoping dus. Met een boze toon vroeg ik hem hoe hij mij dit in vredesnaam kon vragen en dat ik daar niet aan mee ga werken. Zijn antwoord was snel en onverwacht: "OK, how about 500 dirhams?" -"No. No. No. I will not pay any more money!", schreeuwde ik hem toe. "OK, OK, I will try my best" waren zijn laatste woorden voordat hij ophing. Letterlijk vijf minuten later krijg ik telefoon van een collega dat het werkvisum voor de maid klaar is, ze heeft zojuist een telefoontje gekregen van de pie-ar-oo. Hij had het via een andere 'government official' geregeld. Ik heb dus sterk het vermoeden dat het helemaal niet om een government official ging, maar om een zakcentje voor hemzelf. Enfin, het is gereld. Ik heb meteen even rondgebeld intern dat ons bedrijf een nieuwe pie-ar-oo moet zoeken want met zulke mensen moeten wij als bedrijf geen zaken doen. Dus die is straks een klant kwijt, de wereld is weer een stukje schoner geworden en wij zijn een stukje vooruit.

Met mijn gezondheid wil het nog niet zo vlotten. Nadat we zondag te horen kregen bij de dokter dat we een bacteriele infectie in onze keel hebben (Trees dus ook), zijn we zwaar aan de meds. Amoxilline, probiotica, diclofenac (dit is eigenlijk het enige dat nog wat verzacht), panadol, keelsnoepjes en gorgelen met lauw, zout water. Ik lijk inmiddels wel een kampgevangene, zo erg ben ik vermagerd. En dat allemaal van een simpele keelontsteking. Ik vond het al zo gek. Enfin, gisteren voelde ik ineens een zwelling helemaal achter in mijn linkerwang. Vanochtend was die zwelling zo groot geworden dat het van buiten zichtbaar is (als je goed kijkt) en ook begon hij dwars te zitten met kauwen. Toch maar eens in de spiegel kijken bij goed licht. Met een wijsvinger trok ik mijn linkerwang opzij en ik probeerde mijn ogen bijna uit hun positie te draaien zodat ik goed in mijn eigen wang kon kijken. Wit. En groot. Zoals het een kind van het huidige elektronisch tijdperk betaamt, start je dan direct je computer op om naar google te gaan. Ik dacht aan een bijwerking van de antibioticia en ja hoor: honderden hits! Dus dan is het waar. Want hoe meer relevante hits, hoe dichter je bij de waarheid zit. Zeven uur. Toch maar even de dokter bellen, tenslotte is de praktijk hier zes dagen per week open van acht tot acht, dus dan moet je daar je voordeel mee doen natuurlijk. Ik mocht meteen langskomen. De praktijk zat vooral vol met jonge ouders en hun kleine kinderen. Snotterige baby's, een verdwaald kind in een pyjama, een jongetje in een skelettenpak (vraag me niet wat er met hem gebeurd was), iedereen netjes wachtend tot ze omgeroepen werden. Ik mocht meteen doorlopen. Mijn Zuidafrikaanse dokter keek ik mijn keel. "Yeahhh, that looks like an ulcer." Een afte dus, maar dan wel een van twee centimeter doorsnee. Hij vervolgde: "And your throat is completely covered with ulcers". Aha. Nu begrijp ik waarom ik niet kan eten, slapen en slikken. Mijn keel zit vol met aften. Dus weer een spray en een zalfje ervoor gehaald en op weg naar huis. Laat ik eens acteruit inparkeren in de car port, want dan kan ik morgen makkelijker wegrijden. Piep piep piep piiiiiiiiiiieeeeeeep BOEM! De park assist kon niet snel genoeg piepen, of misschien was ik simpelweg te vermoeid om de piepjes om te zetten in een remactie. De buitenkraan had mijn achterbumper gepenetreerd, resulterend in een gat ter grootte van twee enorme aften. Dat kon er ook nog wel bij. Misschien een bijwerking van de medicijnen? Een ding weet ik nu wel: vooruit inparkeren is toch beter in het donker, ook met park assist. Ik vraag me nog steeds af waarom ik een dag van vooruitgang zo nodig moest afsluiten met achteruitgang. Twee stappen naar voren en een stapje terug.

Ziek

Het was te verwachten, op den duur wordt het je allemaal even te druk en ineens komt er een flinke keelontsteking opzetten met koorts, hoofdpijn, alles erop en eraan! Vrijdagochtend begon het. 's Avonds voelde ik me toch wel erg slecht dus Trees besloot eens om te gaan kijken of er geen medicijnen bezorgdienst was. En uiteraard, want dat is dan ook wel weer Dubai - het gemak staat voorop als het om dingen kopen gaat - binnen een half uur was er iemand aan de deur met een zakje medicijnen. Vier euro bezorgkosten. Dus nu onderdruk ik het, zodat we tenminste toch nog de deur uit kunnen. Tenslotte wonen we in een redelijk afgelegen gebied en ben ik de enige thuis die een rijbewijs heeft, dus: papa ziek = iedereen thuis. Daarom willen we zo snel mogelijk dat Trees hier ook haar rijbewijs haalt, alleen kan dat alleen overdag. En dan zijn er kids, dus daarom hebben we de maid nodig. Maandag weten we of dat lukt of niet, zo niet, dan moeten we weer van voren af aan beginnen. Maar laten we hopen op het beste. Het socialiseren hier vlot ook nog niet echt, omdat we nog te druk zijn met shoppen voor ons huis. Wel is het makkelijk om in gesprek te raken met buren in de speeltuin hier. We hebben hele aardige buren uit alle landen: o.a. uit Indonesie, Duitsland, Zweden, Ierland, Australie, Engeland en India. De gesprekken in de speeltuin gaan dan over slechte service van bedrijven hier, over de papieren rompslomp in Dubai en over de kids natuurlijk. Er zijn zeker wel een paar gezinnen bij met wie we zeer goed kunnen opschieten. Elliot is zelfs al thuis geweest bij een Australisch meisje van 1: Eliana. Hele vriendelijke ouders ook, die we bijna dagelijks spreken in de speeltuin. Zij hebben het ook zwaar, omdat hun familie het niet echt accepteert dat ze zo ver weg zijn. In dat soort situaties is het wel prettig dat je even gedachten kunt uitwisselen. Morgen nog een vrije dag en maandag moet ik weer aan de slag. Hopen maar dat ik dan weer wat hersteld ben, want zoals ik me nu voel zie ik me nog niet op kantoor zitten... Veel sinaasappels eten dus!

Documentje ontbreekt...

Het is bijna standaard, bij alles wat we willen aanvragen ontbreekt er altijd wel een documentje. En als je dat documentje dan vervolgens ergens tevoorschijn weet te toveren en met vol vertrouwen een tweede poging waagt, dan blijkt er weer een ander documentje te ontbreken.

Vandaag was een werkdag. Geen dag als alle andere, want alle andere dagen zijn net zo uniek als deze dag. Er gebeurt altijd iets onverwachts en dingen plannen, dat heeft weinig zin. Even voor zevenen stapten we met zijn viertjes in de auto om Laartje naar school te brengen. Meestal zitten we met zn tweeen in de auto, maar vandaag dus niet. Vandaag zouden we even snel langs Knowledge Village rijden voor het afgeven van de irisscan en vingerafdrukken van Trees aan de overheid. Dat is helaas nodig voor het verkrijgen van een ID-kaart, die gezien wordt als de toekomstige pas die alles vervangt, waaronder ook het rijbewijs. Dus alles in een enkele pas, dat is wel zo handig. Zover zijn ze echter nog niet. We waren er redelijk snel klaar, om half negen kon ik alweer op weg naar kantoor, na Trees en Elliot gedropt te hebben bij de Mall voor wat boodschapjes. Voordat ik op kantoor aankwam was echter al lang duidelijk dat dit geen makkelijke dag ging worden. Ik had inmiddels om acht uur al een telefoontje van mijn collega gekregen. Hij had gesproken met de PRO (pie ar oo, dat is de man die alle visumpapieren voor je in orde kan maken) en hij zei dat er een probleem was met ons papierwerk om het werkvisum van de maid (omze toekomstige Indonesische hulp in de huishouding cq kinderoppas) in orde te maken. Mijn Ejari (je weet wel, dat duivelse document dat me ervan weerhield internet te krijgen) stond op naam van het bedrijf en niet op naam van mij. Logisch, want ons bedrijf is officieel huurder van ons huis. Dus was er een brief nodig om te verklaren dat mijn sponsor (werkgever dus) geen bezwaar maakte tegen het gebruiken van de Ejari voor mijn persoonlijke belangen. Met bedrijsstempel en handtekening van een bevoegd collega (mijn collega Bart dus). Alles in orde, stempel erop, nu de handtekening van Bart nog. Dus ik bellen waar hij blijft, blijkt hij die ochtend bij een klant te zitten. Gelukkig enigzins in de buurt, dus meteen in de auto gestapt (mijn laptop was nog niet eens opgestart of ik was al weer de deur uit) en een half uur later had ik zijn handtekening. Nu direct op weg naar het Immigrations kantoor, waar de Pie Ar OO en mijn collega op mij zaten te wachten. Verkeersdrukte was enorm, dus duurde zeker weer een half uur voor ik er was. Op de grote parkeerplaats aangekomen stond mijn Indiase collega alweer druk te zwaaien terwijl hij me telefonisch meedeelde dat ik mijn auto daar direct moest parkeren en naar Gate 4 moest rennen, waar de Pie-Ar-OO stond. De Pie-Ar-OO vertelde me daar dat er nog een klein probleempje was: Immigrations wilde ook weten dat Trees geen familie was van de maid, want ze kwamen tenslotte uit hetzelfde land en familie moet op een familievisum, niet op een werkvisum. Dus wij naar die man aan de balie, een bebaarde Arabier in een soort legergroen uniform: "Beste mijnheer, ik kan u garanderen dat ze geen familie is, we hebben haar via een maid agency gevonden". Zo makkelijk kwam ik er dus niet vanaf. Of ik even een brief wilde halen bij het Indonesisch consulaat om te bewijzen dat ze geen familie was. Geweldig. Nu dit weer. Enfin, de Pie-Ar-OO had het wel gezien en ging andere dingen doen. Ik dus met mijn collega meteen naar het Consulaat gereden. Bijzonder, poort van het Consulaat stond wagenwijd open, geen security, niks. Dus wij lopen door naar binnen, met een zak papieren bij me. "Selamat pagi Pak, mogen wij misschien een document waarop staat dat mijn vrouw en de maid geen familie zijn? Alstublieft?". Het antwoord was al te verwachten: er ontbrak een documentje om zoiets te kunnen regelen. Een geboorteakte van mijn vrouw of van de maid, ik mocht kiezen. Inmiddels was het een uur of elf. Dus ik bel Trees om te vragen of ze die geboorteakte had liggen en kon emailen. Nee, helaas, ligt in Nederland. Kan niet waar zijn. Drama. Vertrouwen was tot een nulpunt gedaald dat we hier ooit nog uit zouden komen. Bovendien hadden we al stevig geld neergeteld voor dit alles. Ik de maid agency bellen: "Hebben jullie misschien een geboorteakte van de maid?" -"Nee, sorry, die ligt in Indonesie". Okee. Dussss. Wat nu? Mijn collega voelde duidelijk met me mee en zei: "Kom, we gaan naar de maid agency, dan bespreken we het daar met ze". Misschien wel een goed idee, als laatste redmiddel. Half uurtje rijden weer en daar waren we. Lift omhoog, tweede verdieping, langs het aquarium linksaf (ik was er al twee keer geweest) en mevrouw Cici (spreek uit: Tsjitsji) smeken om hulp. Wat bleek? Ze had al een verzoek naar Indonesie gestuurd om de akte op te sturen naar haar. Na een kwartiertje thee gedronken te hebben daar, besloten we maar alvast richting het Consulaat te gaan. Ik keek op mijn horloge: twaalf uur. Dan maar eerst lunchen hier in de buurt. Na de lunch, ongeveer kwart voor een, gingen we weer op pad naar het Indonesisch consulaat. Telefoon. Trees. Ze bleek toch haar geboorteakte te heben gevonden en direct emailde ze het document naar het consulaat. Om half twee kwamen we daar aan. Hek dicht. Lunchpauze tot twee uur. Om drie uur hadden we een afspraak bij een klant gepland, werd dus heel krap allemaal. Papierwerk voor de klant lag echter nog op kantoor in Al Barsha, dus we besloten eerst maar richting kantoor te rijden waar mijn nog niet opgestarte laptop op mij wachtte. Tien over twee reden we weer weg, compleet met ingepakte laptop in de tas. Van werken kwam vandaag tenslotte toch niks. We reden de beroemde verkeersader Sheikh Zayed Road (SZR voor vrienden) op - helemaal vast, zes rijen dik stonden auto's stil tot zover onze ogen konden kijken. Ongeluk gebeurd natuurlijk, mooie timing. Dus wij direct weer de eerste exit gepakt en richting Jumeirah, waar we parallel aan het strand richting het Consulaat reden. Kwart voor drie kwamen we bij het Consulaat aan. De vriendelijke man van vanochtend zat er niet meer, maar wel een jongeman die ons direct te woord stond. Ik legde de situatie weer uit en hij bekeek de documenten en paspoorten argwanend, bijna afkeurend, zoals alleen een ambtenaar dat kan. "Sir?" Oh-oh. Wat gaat hij nou weer zeggen? "U heeft ook een trouwcertificaat nodig om aan te tonen dat u getrouwd bent. Heeft u dat? En ik heb ook kopieen nodig van ur paspoorten en visas". Stoom uit mijn oren. Weer ontbrak er een documentje. Dus ik wond me aardig op en vertelde dat zijn collega dat vanochtend anders mooi niet verteld had! "Kunt u mij echt niet helpen? Het visum van de maid verloopt op 8 november dus er is echt haast bij, anders moet ze terug naar Indonesie! Ik zag hem denken. "OK, kost 60 dirham, maandag is het klaar want vrijdag en zaterdag zijn weekend en zondag is een feestdag (Islamitisch nieuwjaar)". Dus ik zeg: "Kan het echt niet morgen? Ik heb geleerd bij mijn werkgever dat je niet corrupt mag zijn dus moet je het altijd zo vragen: "Is er geen fast track service?" Dat betekent dat je meer betaald maar dat het wel een service is en dus geen omkoping. Dat was er dus niet, maar eigenlijk kon het morgenmiddag ook wel opgehaald worden. Yes. Dat is stap 1. Inmiddels half vier, onze klant zou om vier uur vertrekken dus dat redden we toch niet meer. Afspraak dus maar verzet naar morgenochtend. Morgenmiddag dus maar richting het consulaat om twee uur en daarna meteen door naar Immigrations. Ik ben benieuwd of er weer een documentje ontbreekt...

Small steps

Vandaag hebben we internet thuis. Dat heeft wat bloed, zweet en tranen gekost. Dat ging als volgt. Er zijn twee internetaanbieders is de Emiraten: Du en Etisalat, allebei van de overheid. Maar in de ene wijk ligt een Du bekabeling en in de andere wijk een Etisalat bekabeling. Twee weken geleden ging ik dus naar een Du shop in de Mall of the Emirates. "Mijnheer, u heeft een Ejari nodig, anders kunnen we u niet helpen". Geen idee wat dat was. Bleek een soort registratie van je huis te zijn bij de overheid. Komt normaal van de eigenaar maar die zit in Irak ofzo dus vergeet t maar. Moesten we natuurlijk weer zelf achteraan. Dus op internet zoeken hoe je dat kan verkrijgen. Om je Ejari te verkrijgen moet je naar een typing center en daarvoor moet je je borgpapiertje van het water- en elektriciteitsbedrijf meebrengen. Die had ik dus ook niet. Dat moest van de makelaar afkomen, want die had online betaald nadat ik hem cash gaf. Duurde dus weer dagenlang voor we dat hadden. Toen we het eindelijk kregen, bleek er weer ergens een registratieprobleempje te zijn, waardoor het weer niet lukte. Vertraging: nog twee dagen. Uiteindelijk had ik het en om een uur of vijf ging ik met goede moed lopend naar de mall vanaf ons kantoor. Du had me inmiddels verteld dat waar wij wonen Etisalat bekabeling ligt, dus ik naar Etisalat. Na een tijdje in de rij te hebben gestaan, vertelde de vriendelijke behoofdddoekte vrouw dat er bij ons alleen Du beschikbaar was in de wijk. Lekker dan. Ik weer naar Du, verdieping omhoog dus in de mall. Nummertje getrokken, 19 wachtenden voor me. Ping. Uiteindelijk aan de beurt. "Goedenavond mijnheer, heeft u document A? En B? En C? En kopie paspoort? Ejari? Letter of no objection van uw sponsor?" Ja hoor, alles heb ik, kijk maar, ik kom net van Etisalat. "Oh, maar op uw Letter of no objection staat Etisalat en dat kunnen wij niet accepteren". Sjips. Ik weer terug naar kantoor, uur of kwart voor zes. Brief aangepast, laten tekenen door gemachtigde collega en weer terug. Nummertje getrokken, nog 15 wachtenden, valt mee. "Kijk mijnheer, er staat nu Du boven. Zo goed?". Gast kijkt bedenkelijk. "Mijnheer?" -"Ja, WAT gast? WAT?" Althans, zoiets zei ik in mijn hoofd. "Uw naam staat niet in de brief, alleen uw adres. Dit kunnen we niet accepteren. Er staat ook geen bedrijfsstempel op de brief. "Man, dat meen je niet! Waarom vertellen jullie me dat niet meteen dan, ik was hier net toch met dezelfde brief bij je collega??" De klanten kijken naar me. "Ja, sorry maar mijn collega heeft alleen dat Etisalat in het briefhoofd gespot en niet op de rest gelet, maar als u straks terug kan komen dan verzeker ik u dat u niet in de rij hoeft te staan. Kon meteen naar mij toe, dan help ik u direct. Enfin, ik weer op pad, stoom uit de oren en weer naar kantoor, collega wachtte nog op mij gelukkig. Brief aanpassen was geen probleem, maar de company stamp zat in een dichte la en de sleutel had een collega, die al naar huis was. Sjips. Zeven uur geweest. Honger. Maar ik ging terug naar kantoor. Brief aangepast, maar nu de stempel. Hoe doen we dit? La openbreken? Nee, geen goed idee. Collega had gelukkig nog een Technische Dienst stempel liggen. Dat keuren ze natuurlijk nooit goed. Stond wel de naam van het bedrijf op. Dan maar Technische Dienst afplakken met een stukje tape. Stempelkussen? Ai. Hebben we niet. Magic marker dan. Half acht inmiddels, pikdonker, leeg kantoor. Staan twee mannen te knutselen met een stempeltje. Dus met de markeerstift de stempel ingekleurd en direct op de brief gedrukt, zag er wat vreemd uit, vanwege die tape die we erop hadden gedaan om de tekst deels af te plakken, maar OK. Ik weer terug naar Du. Straat oversteken, mall in, roltrap, lopen lopen lopen en ja hoor, meteen zonder nummertje naar de balie. Duurde even.voor de registratie, maar om half negen kon ik huiswaarts. Komende zondag komen ze langs om internet en huistelefoon aan te sluiten. En toen hadden we dus eindelijk internet. Een kleine stap vooruit weer, maar het voelt als een giant leap, in de woorden van een beroemde ruimtevaarder.

Challenge

Na vijf weken Dubai is het duidelijk dat we flink getest worden. Tegenslagen ondervind je dagelijks, maar je komt er uiteindelijk wel doorheen, al krijg je er wel wat grijze haren van. Inmiddels ben ik al vier keer naar de bank geweest (Emirates NBD) om een rekening te openen. Elke keer moet je een nummertje trekken en zit je dertig tot zestig minuten te wachten op je beurt. En vier keer voor niks zitten wachten. Een keer had ik geen duidelijk bewijs mee hoeveel salaris er in Dubai gestort zou worden, een keer had ik per ongeluk Laras' schoolrapport mee in plaats van mijn salary certificate (dom, dom, ik weet t), de derde keer had ik de formulieren met blauwe inkt ingevuld en dat had met zwarte inkt moeten zijn. En vandaag was het,excuus dat mijn vrouw erbij moest zijn, want het was een gezamenlijke rekening. Internet hebben we ook nog altijd niet, want we wachten nog op een papiertje - je sponsor moet namelijk schriftelijk aangeven dat hij geen bezwaar maakt tegen het openen van een internet abbo. Met stempel van de zaak uiteraard en handtekening van iemand met Power of Attorney. De auto is ook vertraagd, want de betaling vanaf ons regiohoofdkantoor in Saudi vereist handtekeningen van twee aandeelhouders en die zitten meestal in Europa voor zaken. En water? Daar kwam vandaag een onderhoudsmannetje voor. Sinds hij geweest is komt er dus echt geen druppel meer uit de kraan. En bedankt. Ik heb net in de tuin staan douchen. 's Avonds is dat niet zo'n ramp maar als in zes uur 's ochtends je dochter moet opstaan om naar school te gaan, tanden poetsen, plassen, wassen, etc etc, dan komt dat niet van pas. Morgen komt hij weer, die onderhoudsman. Ik wil erbij zijn, want ik vertrouw er niets van. En dan een busabbo, dat kan je online regelen, lekker simpel. Alleen wel even je ID card nummer invullen en die hebben we dus nog niet, dus kun je niet met de bus. Metro kan wel. Maar die rijdt hier niet. Enfin, morgen weer een dag, hopelijk met wat beter nieuws. Insha'allah.

Camping

Zo ziet de woonkamer eruit. Maandag zijn we officieel verhuisd van ons appartementje naar onze villa. Best leuk om er eindelijk in te trekken, maar het voelt een beetje als kamperen. Op zondag was er zelfs nog geen stroom en geen water. Op maandag was er eindelijk stroom en dus airco! Op dinsdag was er echter nog steeds geen water wegens probleempje met de waterpomp. De druk viel steeds weg en dus konden we niet douchen. Niet zo prettig met nog altijd 36 graden C in oktober. Gisteren een collega over laten komen en zijn vader had jarenlange ervaring met waterpompen dus die belden we maar even. Wat bleek? Hij moest ontlucht worden en bijgevuld. Na dit tien keer gedaan te hebben wordt het wel beter maar nog steeds zit er erg veel lucht in de leidingen. Internet en televisie hebben we ook nog niet. Bankstel ontbreekt ook nog en natuurlijk de eettafel. Die komen volgende week woensdag. Internet kan nog wel even duren want eerst moet ik een papiertje van de makelaar krijgen (ejari), anders kan ik geen aansluiting krijgen. En de auto? Die krijg ik hopelijk zondag of maandag, als ik hem heb laten registreren. Dan kan eindelijk die Mitsubishi Lancer eens terug, dat is net een colablikje met wielen. Niet veilig om daarmee in Dubai te rijden. Maar alles komt wel goed hier, insha'allah.
<br></br>
This is what our living room looks like. On Monday, we officially moved into our villa. It's quite nice to move, but it feels a bit like going camping. On Sunday we didn't even have electricity yet and thus no sitco! On Tuesday, we still didn't have running water due to a problem with the water pump. The pressure was gone, meaning we couldn't even take showers. Not nice when it's still 36 degrees C. Yesterday we had a visit from one of my colleagues whose father has years of experience with water pumps. He advised that the problem was probably too much air in the system, which needed to replaced with water. It's getting there now, after ten times of opening the water pump motor to release the air. Internet and tv we don't have either. This should take a bit longer as I still need to obtain a piece of paper from the agent and God only knows how long that's going to take. Our couch and our dining table should come Wednesday next week. And I hope to have the car on Sunday or Monday. Then I can finally return the Mitsubishi Lancer, which is like a coke can with wheels, not very safe. But in the end, all will be well, insha'allah.

Verhuizing / Move

Maandag is de grote dag. Dan gaan we verhuizen. Eigenlijk zijn we al beetje bij beetje aan het verhuizen, maar maandag gaan we echt uit het appartement. Water en stroom zijn nog steeds niet werkend, dus zo zonder airco is het nog altijd zwaar afzien, ook al loop je er alleen maar rond zonder hard te werken. Het is ook nog heel vies stoffig in huis, maar morgen komt de schoonmaker. Die hebben we gewoon ontmoet omdat hij toevallig langsliep. Hij werkte al zeven jaar voor de mensen in de wijk en doet allerlei klusjes. Heel aardige man, hij hielp ons meteen toen we de deur niet op slot kregen. Daarna kwam er een man langs die onze tuin wilde aanleggen. Daar wachten we nog maar even mee. De afgelopen week hebben we erg veel gekocht: een nieuwe ijskast, wasmachine, oven/kookplaat, magnetron, tv, bankstel (3+2), salontafel, bijzettafeltjes en een eettafel. Bij het witgoed kregen we gratis een stofzuiger en DVD/Blu-ray speler kado. Als je hier veel dingen tegelijk koopt, krijg je standaard dingen kado. Zouden ze overal moeten doen. Onderhandelen kan ook overal, hoewel het tijdens deze feestdagen (Eid) meestal al kortingsprijzen zijn en er dus minder te onderhandelen valt dan normaal. Hoewel, op sommige banken geven ze nog steeds zomaar 15% korting als je vraagt hoeveel korting ze kunnen geven. Bizar, maar áltijd vragen dus. Alles voor in huis is vele malen goedkoper dan in Nederland. Volgende stap: een kindermeisje zoeken, een bankrekening openen, de medische test van moeder-de-vrouw regelen en de autobetaling afhandelen en ophalen. Oh ja, kleinigheid nog: een televisieaansluiting regelen en internet. Internet schijnt vijf weken te duren. Televisie dus ook, maar satelliet tv is direct geinstalleerd, als je de juiste mensen kent. Maar daar maken we ons nog geen zorgen om :-)



Monday is the big day. The day we move. Though we have been moving stuff to our new villa bit by bit, we are really leaving the apartment on Monday. As we didn´t yet get our water and electricity connected, it is quite a challenge to be inside the house, even when sitting still. It is also quite dusty and dirty in the house, but tomorrow morning we will have a cleaning guy over. We met him in the street in front of our house. He has been doing chores in the area for seven years, so he knows the houses inside and out. He helped us immediately when we couldn't get the door locked. Then there was another guy, he was offering landscaping. Landscaping can wait. We bought quite a lot in the past week: a fridge, an oven/stove, a washing machine, a tv, a microwave, a sofa (3+2), a coffee table, two side tables and a dining table. And the electronics shop rewarded us with a vacuum cleaner and a DVD/Blu-ray player! If you buy many things atg once here, you can get good deals out of it. Sometimes discounts, sometimes free gifts - they should do that everywhere! Negotiating is allowed almost in any kind of shop, though during holidays such as Eid, prices are already discounted which leaves less room for bargaining. On some couches however, you still get 15% discount - all you have to do is ask for a discount. Pretty bizarre. Anything you need for in and around the house is cheaper here, compared to the Netherlands. Next steps: getting a nanny, a bank account, getting mummy's medical test done and finalising the car payment. Oh, and getting our tv and internet connected. TV is expensive and has a very limited number of interesting international channels. So the obvious solution here would be satellite tv. If you know people who know people, then it can be installed at a very good price and will offer you al your desired channels. Internet can take five weeks, we were told. But we are going to worry about that just yet :-)

School! (Part 2)

Daar zit je dan. Eindelijk mag je naar school. Kostuums gekocht, sportkleding, badpak, badmuts, zwarte schoenen, zwarte sokken, documentenmap, alles met de naam van de school erop. Om zes uur moest ik opstaan en ik lag nog zo lekker te slapen! Maar ik was wel heel blij want eindelijk kon ik nu nieuwe vriendjes en vriendinnetjes ontmoeten. Om half acht worden we op het binnenplaatsje verwacht bij de verzamelplek van mijn klas: The Roses. Langzaamaan kwamen er steeds meer kinderen bij, vooral veel meisjes maar ook een paar jongens. In het begin was ik wat verlegen, maar later niet meer. Engels spreken kan ik ook al erg goed. En als ze het niet snappen dan is dat hun probleem want ik spreek Engels! De juf is heel erg lief, ze komt uit de USA. USA, dat is net als van dat liedje van Keet wat we in Nederland altijd luisterden in de auto. In de klas hadden ze een poppenhuis en daar ging ik meteen mee spelen. Ook mochten we een huis bouwen van kartonnen dozen, dat was heel erg leuk. De juf zei dat ik het heel goed had gedaan en dat ik goed kon praten al. Er is ook een meisje dat heel erg lijkt op mijn beste vriendinnetje op het Koraal, ze heeft net zulk haar. Ze is heel lief en komt uit Kroatië. Morgen mag ik weer naar school en dan gaan we sporten. Daar heb ik heel veel zin in maar ik denk wel dat ik heel erg ga zweten, want het is buiten heel warm. Als het goed is mag ik na de Eid-vakantie ook met de schoolbus, want dan wonen we al in ons nieuwe huis. Hopelijk heeft papa dan ook eindelijk zijn nieuwe auto. Het begint echt leuk te worden hier, maar je moet overal wel even op wachten.



There I am. Finally I was allowed to go to school. We bought the costumes, sports clothing, swimwear, black shoes, black socks, a document folder, everything comes with the school's name and emblem. I had to get up at six this morning, but I was still sleeping. But I didn't mind, because I had been so much looking forward to going to school. Time to make some new friends! We are supposed to wait on the square where our class gathers: The Roses. More and more kids arrived, some boys, but mostly girls. At first I was a bit shy, but after that I was OK. My English is pretty good. And if they don't understand, then it's their fault because I speak English! The teacher is really nice. She is from the USA. Like the song that we always used to play in the car back home: In the USA. In the class room there was a doll house which was fun. We also built houses from cardboard boxes, I really enjoyed myself. The teacher said I did very well and that I talked a lot already. I also met this girl that looks just like my best friend in school in the Netherlands, with the same hair style. She's really sweet and she's from Croatia. Tomorrow I am going to school again and we are going to do sports. I am really looking forward but I think I will be sweating a lot because it is very warm. And after Eid holiday, I will take the school bus like many other kids! But first, we have to move into our new house. Hopefully daddy will have his new car then as well. It's really starting to be fun here, but all things do take a while. They sure do.

Schatzoeken / Treasure hunt

In de films hebben schatzoekers altijd een schatkaart met een groot zwart kruis erop waar de schat begraven zou moeten liggen. Denk je eens in dat je gaat graven op de plek waar het kruis staat aangegeven en dan een nieuwe schatkaart vindt, waarop het kruis op een andere plek staat aangegeven. Dat is ongeveer het zoeken naar een huis in Dubai. Je ziet allerlei huizen aangeboden worden die je mooi vindt, maar uiteindelijk blijken ze allemaal inmiddels een nieuwe huurder te hebben. Na een stuk of vijftien real estate agents meermalen gebeld te hebben vind je er met geluk drie of vier die de moeite nemen om je terug te bellen. Soms bellen ze terug om te zeggen dat ze je terug gaan bellen. Of om te zeggen dat het huis waarvoor je belde inmiddels weg is, maar dat ze een ander huis hebben dat je kan zien. Meestal een duurder huis met minder slaapkamers of een slechtere ligging. Enfin, uiteindelijk besluit je toch maar wat te gaan bekijken, hoewel je van tevoren eigenlijk al weet dat het niet is dat je zoekt. Maar dan kun je in elk geval de wijk bekijken. In theorie zouden we meteen een huis kunnen vinden, maar dan wel in een nog niet afgebouwde wijk of op een half uur minimaal van de school van Laras. Meestal in een wijk waar de schoolbussen niet heen gaan. Dus dat is ook geen optie. Vandaag zagen we een huis in een mooie wijk maar zonder maid room. Een maid hebben we hier absoluut nodig, want full time nursery is erg duur. Een van de redenen om hierheen te gaan was dat vrouwlief dan ook eens de kans kreeg om zelf te gaan werken of in elk geval iets voor haarzelf te gaan doen, na dik vier jaar fulltime huismoeder te zijn geweest. Er zijn wel vorderingen: mijn residence visa is klaar. Volgende stap is een ID card, daarna een rijbewijs en dan een auto. Tegelijkertijd is het proces voor de rest van het gezin ook in gang gezet en kan moeders binnenkort ook een oproep voor een medische test verwachten. Maar eerst nog maar even een paar dagen schatzoeken.

In many movies, treasure hunters have treasure maps on which the treasure is marked with a big X. Imagine digging exactly on that spot and then finding a new treasure map with the X in a completely different location. That resembles the search for houses in Dubai. On the net, you'll find many houses that would seem a perfect fit for your family, but they all seem to be taken immediately. After having called at least fifteen real estate agents, I was so lucky to find three or four that were willing to call me back. Some of them call to say that they will call you back. Others call to inform you that your preferred villa is already taken, however they usually have this one house that you might want to see. Usually this is a more expensive house, or one that nobody wants because of its bad location. But, after all, it can't hurt to have a look so that's what you do. You end up visiting houses of which you know beforehand that they're not what you are looking for. But at least it gives you a chance to see the area. We could find a house tomorrow if we wanted to, but it would be in an unfinished area or in an area where the school bus doesn't go. Today we viewed a property withour a maid room. We really need a maid room, because no maid means full-time nursery for the little one. In the end, one of the reasons for moving here was also to give mum the chance to do something other than being a fulltime mum. Such as finding a job, doing volunteer work, whaever she may want to do. Well, there is also some progress: my residence visa is finalised! The next step is an ID card and then, finally, a driving licence!! At the same time, we have also started the residence visa application for Theresia & kids, so that should take about a week and a half from now as well. But before Theresia gets her call for a medical check, we will do some more treasure hunting.

School!

Ik vond het Koraal altijd een hele leuke school. De juffen waren heel erg lief en ik had hele leuke vriendjes en vriendinnetjes. Vooral Fleur, Cato en Iker mis ik. En mijn buurmeisje Ela natuurlijk, maar die zat niet bij mij op school. Gisteren zijn we naar een nieuwe school gegaan. Ik weet nog niet of ik erop mag, maar volgende week krijg ik een test. Dan gaan ze kijken of mijn Engels goed genoeg is om me te kunnen redden. Zo niet, dan moet ik misschien nog even wachten. De juffen zijn wel heel erg aardig en in de klassen mochten we al kijken. Ze zingen veel liedjes, sporten veel en dansen ook nu en dan. Elliot vond het heel erg leuk daar maar hij is nog te klein. Op de foto hierboven zie je hoe de schoolkostuums eruit zien. Iedereen hier draagt dezelfde kleren, dus je mag geen prinsessenjurk aan naar school. Je mag ook je nagels niet lakken, dat is wel jammer. Ik hoop dat ik snel naar school mag. Ik hoop ook dat we snel een huis vinden want soms vind ik het een beetje saai in het appartement. Ik heb erg weinig speelgoed hier, maar we hebben gisteren wel Playdoh gekocht dus vanochtend heb ik lekker gekleid. Morgen gaan we weer naar een speeltuin in de mall ofzo, die zijn best leuk en Elliot vindt het ook leuk.

Aangekomen!! Arrived!!

Vanochtend om 1 uur na middernacht kwamen we in ons appartement aan. We waren heel erg moe maar wel blij dat alles goed was gegaan: geen schreeuwend broertje, geen verloren bagage en we werden allemaal het land in gelaten op onze visums. We werden allemaal best laat wakker maar papa moest al om zeven uur op voor zijn medische keuring. Zo'n keuring is nodig om je verblijfsvergunning te krijgen. Ze doen dan bloedprikken en ze maken foto's van je borst en dan mag je weer gaan. Het duurde twee uur. Het gebouw waar ze de keuringen doen zit vol met mensen. Honderden mensen, van overal op de wereld. In de middag gingen we naar de mall. Malls zijn heel groot hier en je kunt er alles krijgen. Ze verkopen lalaloopsies, lalaloopsy rugzakken, lalaloopsy broodtrommeltjes en heel veel barbies. Elliot kreeg een pocoyo broodtrommel. Morgen moeten we vroeg op om mijn nieuwe school te gaan bekijken. Dat vind ik heel spannend. Maar ik mis wel mijn vrienden. Ons appartement heeft geen tuin dus ik kan niet met vriendjes spelen hier. Ik hoop dat we snel een huis vinden met een tuin. Overmorgen gaan we huizen kijken. Ik kan niet wachten!

This morning, 1 o` clock after midnight, we arrived in our apartment. We were pretty tired, but happy that all went well, no screaming little brother, no lost luggage and we were all allowed into the country on our visas. We woke up pretty late, though daddy had to get up at 7am already to go for his medical check. A medical check is needed to get a residence permit. They do blood tests and an x-ray and then you're allowed to go again. It took two hours. The office where they do the medical checks is filled with people from all over the world. Hundreds and hundreds of visitors. In the afternoon we went to the mall. Malls are pretty big here and you can buy about anything in the mall. They sell lalaloopsy dolls, lalaloopsy backpacks, lalaloopsy lunchboxes and lots of barbies as well. Elliot got a pocoyo lunchbox. Tomorrow we have to get up early to visit my new school. I am very excited. But I do miss my friends. In our apartment here there is no garden and so I cannot play with my friends like I do at home. I hope we get a house soon so that I can play with friends. The day after tomorrow we are going to see some houses with gardens. It's going to be lots of fun.

Twenty more nights!

Daddy made this drawing. It is a drawing of Dubai. There's a lot of sand in Dubai, so much sand that you can see sandstorms there sometimes. There is also a very big desert. If you have a car, then you can drive it into the desert. But you need a good car, otherwise the wheels will get stuck in the sand. The people wear special clothes in Dubai. Men wear white dresses with a cloth on the head. Women wear black dresses. But there are also many people from Holland and many people from all countries in the world. Because it is very warm in Dubai, there are a lot of palm trees. The high tower in the drawing is the Burj Khalifa. It is so high that you can see it from wherever you are in Dubai. The bird in the drawing is a falcon. The falcon is a predator, but they do nice things with them. If you have a glove, then they can sit on your hand. Usually they are not dangerous, unless you are a mouse. Or a hamster. In about twenty days, I will fly on a plane. Daddy goes earlier, but we are going with mummy. It is very exciting.

Deze tekening heeft papa gemaakt. Het is een tekening van Dubai. Er is daar heel veel zand, zoveel zand dat je er soms zandstormen hebt. Er is ook een heel grote woestijn. Daar kun je met de auto doorheen rijden, over de zandbergen. Je moet wel een goede auto hebben, anders sta je vast in het zand met je wielen. De mensen dragen er andere kleren. De meneren dragen een witte jurk met een doek op hun hoofd en de mevrouwen een zwarte jurk. Maar er zijn ook heel veel mensen uit Nederland en ook uit alle andere landen. Omdat het er heel erg warm is zijn er ook veel palmbomen. De hoge toren op de tekening is de Burj Khalifa, die is zo hoog dat je hem van overal uit Dubai kan zien. De vogel op de tekening is een valk, die heb je er ook erg veel. Dat is een roofvogel, maar ze doen er ook veel leuke dingen mee. Als je een handschoen aan doet dan kunnen ze op je hand gaan zitten. Ze zijn meestal niet gevaarlijk, alleen als je een klein diertje bent zoals een muis. Of een hamster. Over ongeveer twintig dagen mag ik met het vliegtuig mee. Papa gaat al eerder, maar gaan met mama mee. Ik vind het heel spannend.

How it all started...

Phone rings. "Hi Joe, how are things?" It's my boss' boss. He doesn't call me that often unless there's something really critical. -"I'm OK, thanks. How're you?" "Good, good. Whereabouts are you now?" -"Not too far from the office, just returned from a customer visit." "Any chance you can come into the office for a chat this afternoon?" -"Yeah, no problem. I was already on my way." "Alright, see you soon then - I'm on the first floor." -"OK, see you in a minute." About fifteen minutes later, in the office: "Yeah, Joe. Have a seat. Listen. Something came up. You know we had some issues in our Middle East organisation. Well, your name was mentioned to take up an important role in the Dubai office. Would you be interested?" And so it happened. We're now two months further and the Dutch Summer is nearing its end. My trip has been booked, which will initially only be for a couple of days to search for schools for our daughter and temporary housing. It will be my third or fourth visit to Dubai. Not quite sure. Dubai is a great place for expats. It must be. There's loads of expats over there. It's certainly not a cheap place, but the absence of income tax should certainly compensate for most of the extra costs. In a bit more than a week, I'll know more. A nice adventure it'll be.

Telefoon gaat. "Hee Joe, alles goed?" Het is de baas van mijn baas. Hij belt niet vaak, maar als hij belt dan is het meestal wel belangrijk. -"Het gaat goed hoor, met jou?". "Goed, goed. Waar zit je nu?" -"Niet zover van het kantoor, ik kom net terug van een klantenbezoek." "Zie je een mogelijkheid om vanmiddag even langs kantoor te komen voor een kort gesprekje?" -"Ja hoor, geen probleem. Ik was toch al onderweg." "OK, dan zie ik je straks wel - ik zit op de eerste verdieping." -"OK, tot zo". Ongeveer vijftien minuten later op kantoor: "OK Joe, kijk, het zit zo. Je weet dat we wat strubbelingen hadden in onze organisatie in het Midden Oosten. Jouw naam is nu genoemd voor een positie op ons kantoor in Dubai. Ben je geinteresseerd?" En zo begon het. Nu zijn we twee maanden verder en de Nederlandse zomer loopt op zjn einde. Mijn vlucht is geboekt, zodat ik enkele dagen op zoek kan gaan naar scholen voor onze dochter en naar een tijdelijke onderkomen. Het wordt inmiddels mijn derde of vierde bezoek aan Dubai. Weet ik niet helemaal zeker. Dubai is een geweldige stad voor expats. Dat moet wel, want er wonen verschrikkelijk veel expats. Het is geen goedkope plek om te wonen, maar omdat je geen belasting betaalt kun je de hogere kosten best betalen. Nog iets meer dan een week en dan weet ik meer. Een mooi avontuur wordt het. Ongetwijfeld.